مهمان این هفته ی هفتگ

مریم عندلیب نویسنده ی وبلاگ تعطیل شیدایی..

اگر اهل وبلاگ گردی و از قدیمی های این فضا باشید حتما می دانید که ایشان همسر مسعود کرمی (آقا طیب خودمان) می باشند.

... و من دوباره شیدایی می شوم !

مسعود و مریم و محسن گیر داده اند که بنویسم. راست راستش را بگویم از این احساس مهم پنداشته شدن، هنوز که هنوز است، سر ذوق می آیم. انگار که عقده ای شده باشم از اینهمه سردی، از اینهمه نادیده گرفتگی که دارد توی روابط اجتماعی دور و برم، مدام بیشتر و بیشتر می شود! راه می روم و با خودم شعر مصدق را زمزمه می کنم که : " کویر تشنه ی باران است/ حمید تشنه ی خوبی/ به من محبت کن ... / که ابر رحمت اگر در کویر می بارید/ به جای خار بیابان بنفشه می رویید / و بوی پونه ی وحشی / به دشت بر می خاست ..." 

بگذریم؛

پنج شش ماه دیگر که بگذرد ، سی ساله می شوم . حقیقتش این است که از پنج شش ماه قبل تر هم دارم به همین فکر می کنم! بعد هر روز شروع می کنم دوره کردن تمام روزهایی که گذشته اند ... شاید مهمترین روزها مربوط به همین دهه ی اخیر باشد! 

از روزهای دانشجویی و در پنجاه تومانی و دانشکده حقوق و حیاط پشت دانشکده و روزهای شاعری و عاشقی و وبلاگ نویسی وشیدایی و رفیق بازی و یاهو مسنجر و چت های شبانه و دیدارهای روزانه و شب های شعر و صبح های کلاس پیچاندن و دوباره پیش دوستان رفتن و پارک لاله و دانشکده علوم اجتماعی وخیابان آل احمد و قدم زدن های یواشکی و آرزوهای دور و دراز بافتن و تصمیم به غلط های بزرگ توی زندگی کردن و خداحافظی های تلخ و بدون چاره ی توی میدان انقلاب و سلام های دوباره و تردید و انتخاب و گاهی پشیمانی و گاهی اطمینان...

تا روزهای تقریبا بزرگ تر شدن ! ازدواج و دوباره درس خواندن و کنکور و باز دانشگاه رفتن برای ارشد و چند سال کارمندی بانک دولتی کردن و تصمیم به تغییر مسیر زندگی دادن و رهایی از کار روتین و بی هیجان هر روزه و استعفا دادن و آشتی با کتابهای قانون و دوباره درس خواندن برای قبولی وکالت و کار آموزی ...

تا همین روزهای حالا و وکالت و دادگاه و قضات برخی نامهربان و مدیر دفترهای خوب و بد و موکل های خسیس و دست و دل باز و پرونده های خانواده و طلاق و چک و جعل و استفاده از سند مجعول و خیانت در امانت و... 

تا همین روزهای حالا و خانه داری و مهمانی دادن و سفره انداختن و قرمه سبزی و قیمه پختن و هفته ای یک بار لباسشویی را راه انداختن و جاروکشیدن و گردگیری کردن و سرزدن به پدر و مادر و به خیال خودت دورادور مواظبشان بودن و غصه خوردن که خط های روی صورتشان، مطب دکتر رفتنشان، قرص های قبل و بعد غذا خوردنشان، دارد مدام زیاد و زیادتر می شود ... 

تا همین روزهای حالا و اتاق های سیسمونی شده و صدای بچه های کوچک دوستان و آشنایان هم سن و سال خودت ... دغدغه هایت برای مادر شدن و نشدن و کودکی مهمان این دنیا کردن و نکردن و تردید میان انتخاب انحصاری خودت و خودخواهی ات و آرزوهای مانده برای آینده ات یا رفتن راه اکثر آنها که قبل از تو رفته اند. فکر کردن به رسالت بزرگ زن بودن و اینطور حرفها و نصیحت های آدم بزرگ های دور و برت ...

تا همین روزهای دلسردی از تمام جهان و جنگ و فقر و فحشا و خشونت علیه زتان وکودکان و اخبارهای مدام تلخ و تکراری و بی ثمر . روزهای پارازیت و سانسور و حصر و پارتی بازی و اختلاس و رشوه و کار راه نیندازی و افسردگی و گرانی نان و آب و ارزانی جان و آبروی مردم ...

باز هم بگذریم ؛ آدم غم انگیزی شده ام انگار.

نوشته باید کوتاه باشد.خوشحال کننده باشد.انرژی مثبت بدهد به مخاطبش. پس از اول می نویسم :

این روزهای مانده به آخر سی سالگی حالم خوب است و کیفم کوک است و دماغم چاق است و به آرزوهایی که داشته ام تقریبا رسیده ام و دارم برای آینده ای که توی راه است، دوباره تصمیم های بزرگ می گیرم و هنوز هم به زندگی عاشقانه ی دو نفره ام دلم خوش است و به مسعود که آقا طیب است، دلم خوش است و به مریم و محسن و سایر دوستانم که دلتنگی غروب جمعه ی من را با مجبور کردنم به نوشتن دلچسب کردند، دلم خوش است و هنوز هم از خواندن یک شعر خوب به وجد می آیم و فکر می کنم زندگی همان است که خودمان می خواهیم بی یک نقطه بیشتر یا کمتر ... و به آمدن یک نفر " که مثل هیچ کس نیست " دلم خوش است و می دانم می آید و : " سفره را می اندازد/ و نان را قسمت می کند/ و پپسی را قسمت می کند / و باغ ملی را قسمت می کند / و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند/ و روز اسم نویسی را قسمت می کند / و نمره ی مریضخانه را قسمت می کند ... / و چکمه های لاستیکی را قسمت می کند / و سینمای فردین را قسمت می کند / و هر چه را که باد کرده باشد، قسمت می کند/ و سهم ما را هم می دهد ... " *

*فروغ فرخزاد..