مرسدس

به دویست و سی سورمه ایی می گفتن آدم خراب کن،ماشین اطلاعاتی جماعت بود.تشریفات.تو که پیاده می شدی و راننده که در رو می بست،خراب بودم.تا در خونتونو ببندن دوتا گل جلو بودیم.

پشت بند اون لبخند نیم بند تمام چهارم دبیرستان،راس ساعت شیش ونیم تو ایستگاه شرکت واحد روبروی خونتون بودم .با کاغذ تا خورده و رنگ و رو رفته ایی که روش نوشته بودم: نشود فاش کسی آنچه میان من و توست،تا اشارات نظر نامه رسان من و توست،گوش کن با لب خاموش سخن می گویم،پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست.شعرو از توی کتاب سیاه مشق داداشم نوشته بودم،شکیلا هم می خوند.کاغذ پاره موند تو دستم.

پشت بند همون لبخند نیم بند که در مغازه جمشید وقت نقد کردن کیک و نوشابه زدی و خداوکیل آخرشم نفهمیدم با من بودی یا با میتی شاتیله ی صغری خانم.

تمام سال چهارم کتاب و بستیم و تیغی زدیم سر کیک و نوشابه ،یعنی یک بار به زور برف و بارون نیومدی توی بالکن رخت شسته ها رو جمع کنی.

سال اول رتبم شد هفتاد هزار،دعوت شدم نوجوانان اکباتان بازی کنم.اگر لبخند رو با من بودی علی کریمی بودم الان.چن سالشه این بچه؟