من یک مستاجرم

از قدیم و ندیم صاحبخونه ها اسمشون بد رفته.... اصلا اسم صاحبخونه یک بار منفی گنده دارد که سریع توی ذهن آدم یک تصویر سه بعدی می سازد از یک مرد چاق با سیبیل کلفت که با لگد می زند به در و عربده می کشد و کرایه ی عقب مانده اش را می خواهد.... و مستاجر یعنی بیچاره ... یعنی مظلوم که با بیژامه ی راه راه پشت در قایم شده و به بچه اش می گوید بگو بابام خونه نیست و بچه ی خنگ هم هول می شود و تپق می زند...تصویر صاحبخونه همیشه برای من می شود صاحبخونه ی فیلم گوزن ها که یک گله گوسفند را ول کرد توی حیاط خانه و گفت خونمه،اختیارشو دارم.... و بیچاره بهروز خمیده و نالان پیش رویش سر خم می کرد....

حالا فکر کنید یک نفر با این ذهنیات و فانتزی ها از صاحبخانه، بشود مستاجر.... صاحبخانه مان خودش خیلی وحشتناک نیست طفلی ... از این مدل کارمند ها با یک کت و شلوار بی رنگ و ساده ولی همسرش.... اوووه مای گاد... اصلا از دیدنش استرس می گیرم... تقریبا یکی دوماه یکبار با شوهرش می آید و به خانه سر می زند...یک بار به بهانه ی شوفاژ ... یکبار به بهانه دست و صورت شستن .... خلاصه یک جوری وارد خونه می شود... این دیگر چه تیریپیست نمی دانم! .... انگار بچه اش را دست ما داده... چهار تا ستون و یک سقف سر زدن دارد مگه...

حالا یه کم دیوار ها خط خطی شده و یک کم هم کابینت زیر ظرفشویی آب خورده و تبله کرده.... چیزی نیست که.... در دستشویی هم قفلش خراب شده .... نصف هالوژن ها رو هم مانی سوزونده از بس خاموش و روشن کرده... حالا مگه دونه ای چنده؟... کلید در اتاق هم گم شده.... گلدون های راه پله هم خشک شده ..... آیفون تصویری هم نیم سوز شده ... رنگ یکی از چارچوب ها هم به خاطر ضربه رفته...  اصلا مگه خونه سر زدن داره؟ ... چه آدم های بی ملاحظه ای پیدا میشن ... واقعا تصویر ذهنی من از صاحبخونه و مستاجر درست و دقیقه.... فقط یه تصمیم کوچولو گرفتم اون هم اینکه اگه یه روزی صد تا خونه ی خالی هم داشتم یک دونه اش رو هم به یه آدم مظلوم و ساده و مهربون که قیافه اش شبیه ژان وال ژانه اجاره ندم.... ترجیح می دم خالی بمونن تا اینکه هم بشم بازرس ژاور هم خونه ام داغون بشه...