اگر از خمر بهشت است وگر باده مست

تا همین یکی دوسال پیش دور هم که جمع می شدیم موزیک رو زیاد می کردیم... یک عالمه چیپس و پفک... و از هفت دولت آزاد می گفتیم و می خندیدیم .... حالا همه بچه داریم به جز الی که چند ماه آینده جشن ازدواجشه.... هله هوله تعطیل چون آروین نباید بخوره ... ولووم حرف زدن و آهنگ، کم چون ایلیا می ترسه... و صد البته دیدار ها هم کم.... خلاصه دست خوش تغییرات شدیم...

یکیشون می پرسه : پسر بودن این یکی هم قطعی شد؟ می گم : آره .... می گه: ای بابا، باز هم پسر، یکی تون یه دختر نیاوردها... خب تو که پسر داشتی چرا نرفتی تعیین جنسیت؟ می گم: خب واسم فرقی نمی کرد که یک دفعه فریماه در همون حال چایی ریختن میگه: نه اصلا.... تعیین جنسیت یعنی چی؟ آدم نباید توی کار خدا دخالت کنه!

می خندیم بهش ... بیشتر به لحن مامان بزرگ گونه اش و من جواب میدم : عشقم این علمه .... خدا خودش گذاشته کار علم به اینجا بکشه که بتونی انتخاب کنی دختر داشته باشی یا پسر...  میگه: بمب اتم هم علمه... و شروع می کنه به گفتن از تقدیر و سرنوشت.... اینکه نباید با تقدیرت مبارزه کنی... خودش پسرش رو هر هفته می بره کاردرمانی... تعریف کرد که اونجا با یه خانمی آشنا شده حدودا چهل و اندی ساله... که مادر یک دوقلوی مشکل دار است.... از نظر ذهنی و جسمی... یکبار که نشسته پای صحبت آن زن، برایش گفته که سیزده سال پیگیر بچه دار شدن بوده.... هر عمل و درمانی انجام داده و در نهایت شده مادری با این شرایط .... پیش فریماه اشکش درآمده و گفته من نباید با سرنوشتم می جنگیدم... قسمت من بچه دار شدن نبوده و خدا خواسته این رو بهم ثابت کنه....

کلا آدم بحث و جدل نیستم... آن روز هم بحث را کش ندادم و فقط گفتم خدا بهش صبر بده ولی من خودم این شکلی به دنیا نگاه نمی کنم... من خدا را مهربان تر می بینم... مهربان تر می شناسم....اینکه با دادن چیزی به بنده اش یه کم انتقام هم قاطی اش کند چون به تقدیرش سر تعظیم فرود نیاورده... نه فکر نمی کنم این شکلی باشد ...

البته به تقدیر و سرنوشت هم اعتقاد دارم به شدت....  حتما یک سرنوشتی هست.... ولی تصورم این است که هر چه هست قابل تغییر نیست... قابل جنگیدن نیست.... اگر قرار است یک نفر توی یک شب تاریک کنار جوب ریق رحمت را سر بکشد، هرکاری بکنی و هر کاری بکند همان می شود... با هزار جور ماشین زمان به گذشته و آینده بروی ... با هزار ترفند لاست گونه بخواهی جلوی اتفاقی را بگیری، فکر کنم نمی شود.... او سر ساعت می میرد... اگر هم مادری هر روز با نگاه کردن به احوال نزار دوقلوهایش به جای یک بار، صدها بار می میرد و زنده می شود ربطی به اصرارورزی به خواسته اش و انتقام جویی خدا ندارد... از اولش قرار بوده همین طوری شود.... قرار بوده آن روز دلش بگیرد و با فریماه حرف بزند و فریماه حرف های او یادش بماند و وقتی توی یک غروب زمستانی دور هم نشسته ایم چای بریزد و برای ما از آن زن بگوید ....