علت فوت، فاطی!!

محمد رضا امانی از معدود نویسندگان خوبیست که هنوز سنگر بلاگستان را حفظ کرده اند. ساده می نویسد و خواندنی. دعوتش کردیم این جمعه میهمانمان کند به قند قلمش، منت گذاشت و پذیرفت. این شما و این هم نویسنده ی وبلاگ قناری معدن

***

حمزه را یک عصر جمعه ای به خاک سپردیم و برگشتیم خانه. بیشتر آنهایی که توی خانه نشسته بودند و چای و خرما می خوردند و فاتحه می فرستادند علت مرگ حمزه را اعتیاد شدیدش می دانستند. حتی برگه پزشکی قانونی هم حرفشان را تایید می کرد. این اواخر هیچ رگ به درد به خوری که بشود سرنگ را فرو برد داخلش در تن اش نمانده بود. آخرین بار از زور خماری سوزن را زده بود به آن جای مردانه اش. تا قلب اش از تپیدن بایستد فقط فرصت کرده بود یک سیگار را تا نصفه دود کند و یکی از ابروهای زن کنار ساحل را کوبلن دوزی کند. اما من بر خلاف آنهایی که چایی و خرما می خوردند و فاتحه می فرستادند و حتی برگه پزشکی قانونی، اعتقاد داشتم که حمزه را عشق فاطی به کشتن داد.

دو روز بعد از مرگ حمزه، تلویزیون نشانش داد. یکشنبه بود و حمزه مقابل دوربین یقه اش را چفت بسته بود و چشمهایش را هم از آفتاب خرداد ریز کرده بود و شبیه یک انقلابی واقعی مشت گره کرده اش را تا روی شانه اش بالا آورده بود و مقابل میکروفن از حضورش در پای صندوق های رای می گفت و اینکه وظیفه هر ایرانی است که در انتخابات شرکت کند و مشت محکمی بر دهان استکبار جهانی بکوبد. اما آن سال هیچ مهری در صفحه انتخابات حمزه نخورد. آن روز او را همه شهر از تلویزیون دیدند به جز خودش. فاطی هم که هنوز پیراهن مشکی را از تنش در نیاورده بود حمزه را دید. با بچه توی بغل اش ایستاده بود مقابل تلویزیون و دلش می خواست زمستان بود و حمزه آن پالتوی بلند مشکی که خیلی بهش می آمد را جلوی دوربین پوشیده بود.