دست بابا

ظهر بود.... هوای گرم لا به لای برگ ها می چرخید و می چرخید و می خورد توی صورتم.... صدای یک جور جیرجیرک هم یک بند و ممتد از بین علف ها بیرون می زد که من بهش می گفتم صدای ظهر.... بابابزرگ توی اتاق آجری وسط باغ خوابیده بود و کلاه کوچیک و گردش را گذاشته بود روی چشم هایش .... هر چند دقیقه یکبار که صدای ما آزارش میداد بلند می گفت: بچه ها سر ظهره بیاین یه چرت بخوابید، سگ ها ظهرا بازن هاااا ..... این جمله رو که می شنیدیم چند دقیقه ای صدامون رو می آوردیم پایین ولی نه از ترس سگا چون می دونستیم باز نیستن. صدای واق واقشون می اومد ولی از دور ... بیچاره ها فقط شبا باز بودن.... چند تا کارگر زیر سایه ی درخت گردو بزرگه داشتن میوه توی جعبه ها می چیدن ... بینشون سکوت مطلق برقرار بود جز صدای خش خش مقوای قهوه ای رنگ ته جعبه ها، وقتی از کنارشون رد می شدیم هیچی نمی شنیدیم . بابا مثلا بالاسرشون بود تا کار کنن ولی اون هم بی حرف کنار کتری ذغالی روی آتیش نشسته بود و به دود سیگارش نگاه می کرد.... سعی می کردیم دور و بر بابا هم خیلی نپلکیم که اون هم گیر خوابیدن ور دل بابابزرگ با اون صدای خروپف هاش رو نده..... ولی خودش یهو صدامون کرد: بچه ها این سطل رو آب کنین بیارین بریزیم تو کتری ... زهرا دوئید تا سطل رو بگیره.... زهرا اون موقع ها شبیه شخصیت وروجک توی کارتن ووروجک و آقای نجار بود.... موهاش تقریبا نارنجی بود و اکثر اوقات نامرتب.... یه شلوار پیش بندی بنفش هم تنش بود. سطل تقریبا نصفه قد و قواره اش بود. یه سطل گلدون مانند فلزی که توش قطره طلا جمع می کردن بعضی وقتا .... دودستی سطل رو گرفته بود جلوی خودش و تلاش می کرد بدوئه و سطل هم تق و توق با هر قدمش می خورد به زانوهاش.... شیر آب کنار گل سرخا رو باز کردم ولی آب نیومد.... زهرا که مصرانه می خواست خودش سطلو پرکنه گفت بیا بریم دم موتورخونه و دوباره با همون وضع شروع کرد با سطل دوییدن... 

موتوخونه یه حوضچه ی مربع شکل سیمانی بود که یه کم ارتفاع داشت و باید چند تا پله می رفتی بالا تا بتونی ازش آب برداری ... زهرا پله ها رو رفت بالا .... و اشتباه بچه گانه ای کرد.... به جای اینکه سطل رو بندازه توی حوض و پرش کنه مثله وقتی که می خوای از شیر ظرفشویی لیوان آبتو پر کنی، سطل رو گرفت زیر لوله ی آب پرفشاری که حوضچه رو پر می کرد... اصلا وقت نشد من بهش بگم اونجوری نه ! .... اینقدر فشار آب زیاد بود که زهرا و سطل رو کشید و تالاپ انداخت توی حوضچه .... یه لحظه دیدم سطل نصفش رو آبه  ولی زهرا هیچ جاش معلوم نیست ...

مثله همون جیرجیرک لای علفا که صدای ظهر درمی یاورد من هم شروع کردم به ممتد و یکنواخت جیغ کشیدم ... باباااااااااا.... باباااا..... زهرااااا. ....... نفهمیدم چقدر طول کشید که تموم کارگرها، بابابزرگ خواب آلوده و پیرمرد باغ بغلی دم موتورخونه جمع شدن... بابا دوزانو نشست روی لبه ی حوضچه، دستش رو کرد توی آب و زهرا رو از بند های شلوار پیشبندی اش فقط با یک دست کشید بیرون....

بابا دعوا نکرد ولی زهرا اصرار داشت مثله یه موش خیس هی بگه: آبه دمه گل سرخا قطع بود... به خدا قطع بود...

سکوت بین کارگرها دیگه شکسته بود و همون طور که میوه می پیچیدن هی می گفتن: خدا رحم کرد... خدا رحم کرد به بچچه ...

خیلی سال گذشته... دقیق نمی دانم چقدر..... شاید حدود بیست سال.... ولی من هنوز فکر می کنم که پدرها .... که باباها باید و حتما دست های قوی داشته باشند... هیچ وقت یادم نمی رود که بابا فقط با یک دست لاغرش چطور زهرای خیس  رو با یک حرکت کشید بیرون.... زهرا که هنوز سطل آهنی رو ول نکرده بود و سطل هم پر از آب شده بود....

پی نوشت: این هم یک خاطره همیشه زنده بود و هم یک تمرین برای نوشتن با جزئیات... چیزی که همیشه ازش فرار کردم. مشوقم هم یک کتاب با جزییات عباس معروفی... ( دریاروندگان جزیره آبی تر )