قصه پنجم : سیب نقره ای

تازه درسم را در دانشسرا تمام کرده بودم  و سال 73 اولین بار بود که به عنوان معلم سر کلاس می رفتم . حالا که خوب فکر می کنم می بینم آن کلاس خاطره انگیز یکی از بهترین کلاس های عمرم بوده است تا همین حالا . حتی اسم خیلی از بچه های کلاس را یادم هست و حتی چهره هایشان را خوب به خاطر دارم . شاید به خاطر شور و شوق زیاد اولین سال معلمی بود و شاید هم به خاطر آن عکس یادگاری که پای تخته با بچه ها گرفته بودیم و آخر سال بچه ها تابلویش کرده بودند و به عنوان هدیه به من دادند و هنوز هم روی دیوار نصب است . علی صفریان ، مهدی کمالی ، شاهین مولایی ، صادق رئوفی ، علی محبی و ....

اسم کوچک بعضی را یادم نیست مثل کریمی و بهزادی و محمد پور و بعضی ها هم متاسفانه فامیلیشان را فراموش کرده ام مثل همین پسری که قصه اش را می خواهم برایتان بگویم : مهرداد

من ریاضی  جدید ( در نظام قدیم معادل آمار و احتمال فعلی بود ) درس می دادم و به واسطه علاقه ام به ادبیات هر روز کلاس درس را با یک شعر شروع می کردم . اگرچه کمی عجیب بود ولی بچه ها دوست داشتند . مخصوصا آنهایی که از ریاضیات و حساب فراری بودند خوششان می آمد که دبیر ریاضیاتشان اهل شعر و ادب است . یکروز غزلی از حافظ می خواندیم و یکروز حکایتی از گلستان و گاهی فروغ و گاهی هم حمیدی و گاهی هم مشیری و شهریار ...

بچه ها که رگ خواب مرا یافته بودند مدام بحث کلاس را به سمت ادبیات می بردند و می دانستند که من به خواسته آنها نه نمی گویم . وقت کلاس صرف شعر می شد و آنها به گمانشان داشتند سرم شیره می مالیدند ولی من خوشم می آمد از این شیره مالی ...

به خاطر اختلاف سنی کم با بچه ها رابطه دوستانه ای با هم داشتیم و بچه ها هم معرفت به خرج می دادند و هوایم را حسابی داشتند طوری که مدیر مدرسه همیشه با تعجب می گفت که من با وجود تجربه کمی که دارم محبوب ترین دبیر ریاضی هستم که به عمرش دیده است .

مهرداد پسری بود سبزه با موهای بلند . شلوار لی می پوشید و عادت داشت همیشه دو تا ساعت مچی به دستش ببندد . علتش را نفهمیدم و هیچ وقت هم نپرسیدم هرچند که کنجکاوی مرا قلقلک می داد .

یادم آمد . مهرداد صحتی . فامیلیش صحتی بود و بچه ها به خاطر همان دو ساعت مچی که همیشه به دستش می بست او را مهرداد ساعتی صدا می زدند و به شوخی می گفتند مهرداد از تهران تا مشهد دو ساعته می رود . گویا پدرش اهل مشهد بود . وقتهایی که کلاس خسته کننده و کسالت آور می شد گاهی با بحث در مورد رمان و شعر و موسیقی جو را عوض می کردیم و مهرداد همیشه پایه بحث بود . می گفت گیتار برقی می زند و عاشق موسیقیست و زنگ های تفریح هم مدام واکمن دم گوشش بود  .

هنوز اوایل سال بود و من یکروز در هفته در آن مدرسه کلاس داشتم . زنگ که خورد مهرداد آخر از همه داشت از کلاس بیرون می رفت . منتظر بود تا با هم بیرون برویم و مسیر راهرو تا دفتر را همراه من باشد . کتاب و جزوه ها را که جمع کردم دیدم به طرف من آمد و دستش را بالا برد و پرسید : آقا ببخشید . شما چه نوع موسیقی خوشتون میاد ؟

آن موقع انتخاب های زیادی در موسیقی وجود نداشت . یا باید سنتی پسند بودی و طالب خوانندگان وطنی یا طرفدار پاپ و خوانندگان آن سوی آب .

نمی شد بگویم خوانندگان آنور آب را بیشتر دوست دارم و به همین خاطر گفتم : شجریان ، ناظری ، افتخاری هرچه پیش بیاد گوش می کنم و مهرداد نوار کاستی را از کیفش بیرون آورد طوری که انگار دارد کار خطرناکی می کند و آن را آرام گذاشت روی کیفم . پرسیدم : این چیه ؟ گفت : آقا مجازه ولی سنتی نیست . این عالیه آقا . من با این نوار زندگی می کنم . بیزحمت گوش بکنید . مال کوروش یغماییه . سیب نقره ای . دیوانه کننده ست اصلا .

به اصرار مهرداد نوار را برداشتم و از من قول گرفت که زود پسش بدهم .

آنروزها علاوه بر تدریس مشغول تحصیل هم بودم . دانشسرا را صرفا برای فرار از خدمت سربازی رفته بودم و این یکروز تدریس هم ذمه ای بود بر گردنم که راه فراری از آن نبود . فوق لیسانس می خواندم و پروژه های دانشگاه فرصت سر خاراندن به من نمی داد . ماشین هم نداشتم . صبح تا شب توی دو تا موسسه مشغول کار تحقیقی بودم و باقی هم که توی دانشگاه درگیر درس . عملا وقتی به خانه می رسیدم جنازه ای بودم که لقمه ای شام می خورد و می خفت .

از هفته بعد هر روز که به مدرسه می رفتم بعد از تعطیلی کلاس مهرداد می آمد سراغم و با هیجان می پرسید : آقا گوش دادید ؟ باحال نبود ؟ و من مدام او را سر می دواندم که هنوز فرصت نکرده ام . بعد از چند هفته آن هیجان تبدیل شد به یک سوال طلبکارانه که : آقا مثل اینکه نمی خواید گوش بدید ؟ و من هم می گفتم : چرا خیلی هم مشتاقم برای شنیدنش ولی مشغله زیاد اجازه نمی دهد . تا اینکه مهرداد کلا نا امید شد و یکروز موقعی که زنگ خورد گفت : آقا ! شرمنده اگه میشه نوار ما رو بیارید و من هم گفتم که حتما هفته بعد می آورمش اما مدام فراموشم می شد .

این بدقولی من انقدر ادامه داشت که یکروز مهرداد اینبار نه طلبکارانه بلکه خیلی ملتمسانه گفت : آقا به قرآن ما این نوار رو هر شب گوش می دادیم . اگه میشه بیاریدش . طوریکه دلم به حالش سوخت .

هفته بعد شبی که قرار بود بروم مدرسه یاد مهرداد افتادم و نوار را به زحمت از توی وسیله ها پیدا کردم و می خواستم بگذارم توی کیف که یادم افتاد این شاهکار را هنوز نشنیده ام . کاست را در ضبط هندلی گذاشتن همانا و جمع شدن و خراب شدن نوار همان ...

سرتان را درد نیاورم فردای آنروز به مدیر زنگ زدم و مرخصی گرفتم . می دانستم این بچه اگر بفهمد چه بلایی سر نوارش آمده سکته می کند . رفتم انقلاب و چند تا کاست از کوروش یغمایی خریدم و سیب نقره ای هم یکی از آنها بود و هفته بعد به مهرداد دادم و او طوری ذوق کرد که انگار گنج پیدا کرده است ...

سرتان را درد آوردم . 

مدتی بود که پروین ، دخترم اصرار می کرد که او را به کنسرت یکی از خواننده ها ببرم . اسمش را زیاد شنیده بودم اما عکسش را ندیده بودم . بالاخره هم اصرارهایش به نتیجه رسید و بلیط خریدیم و سه تایی رفتیم کنسرت .

خواننده مربوطه همان مهرداد صحتی خودمان بود که حالا اسمش را عوض کرده بود و از قرار چقدر هم کشته و مرده و طرفدار داشت اکثرا هم همسن و سال پروین من بودند .

وقتی عکسش را جلوی تالار دیدم به پروین گفتم این پسر شاگرد من بوده و عکسش توی همان تابلویی که روی دیوار خانه داریم هست  و پروین هم به اصرار گفت که برویم و از نزدیک آشنایی بدهیم .

مهرداد حسابی تحویلمان گرفت و به مدیر برنامه اش گفت که سه تا از صندلی های ردیف اول را به ما دادند و وسط کنسرت هم دیگر شاگردی را تمام کرد و سنگ تمام گذاشت و مرا به عنوان معلم و اولین مشوقش به جمعیت معرفی کرد و همه برای ما کف زدند . لحظه پر افتخاری بود که هیچ وقت فراموشم نمی شود .

حالا چند وقتیست در به در دنبال سیب نقره ای کوروش یغمایی می گردم . دلم می خواهد ببینم این آلبوم چه داشت که این بچه انقدر عاشقش بود و من حتی یکبار هم گوش نکردم .