نویسنده این هفته خانم   " میثا لامع " نویسنده خوش ذوق  وبلاگ  "شازده کوچولو " است  

تقدیم به تمام زنان سرزمینم
من از یک قرن سکوت ، میان طلایی ترین دوره جوانی زمین متولد شدم
زایش و رویشم از جنس ناب ترین همخوابگی سنگ ها و لطافت ها بود که ترنم فرتوت زمین چاره ای جز غریزه نام نهادن بر آن نداشت
بارها و بارها انجماد ندیده شدن هایم، میان باورهای زنانه سوت و کورم لحظه لحظه آب شد و من چیزی را که میان حفره های عضلانی پرخونم ، درست در انزوای چارچوب قفس سینه ام تهی می شد درد کشیدم و متظاهرانه لبخند زدم، چیزی شبیه یک تصویر سالخورده عزیز که در آلبوم گنجه هم ایمن نمانده است
ایمان داشتم به رفتنی که دنیا می دانست خزانش جغرافیای دیگری برای زیستن، مهیا تر از فکرهای تیز و سوداگری که تا ابد تاریک بماند نخواهد یافت.
آن روز من از زایش ایستادم
اما هنوز جایی میان چشمانم، لابلای کم رنگ ترین نگاه، میان ابروهای تاب خورده تا گیجگاه، کودکانی از سایه های دور مهتاب به دنیا می آیند که هیچ نسبتی با هیچ تاریکی نخواهند داشت و من یک یک آنها را روشنی نام خواهم نهاد.