تا حالا اسب سوار شدی؟

بچه که بودم فکر می کردم سی ساله ها پیرند .... الان بچه نیستم البته ولی باز ته دلم فکر می کنم که سی ساله ها یه کم پیرند ... اگر فرض کنیم شسته رفته و تر تمیز شصت سال قرار باشد زندگی کنیم، سی سالگی یعنی وسطش ! وسط آن هم از نظر کمیت .... نه کیفیت .... وگرنه سی ساله پشت سر گذاشته کجا و سی ساله مانده کجا .... سی سالی که گذشته دنیا دنیا انرژی داشته ای.... سر کیف بودی .... جیغ می کشیدی .... یک عالمه دوست و رفیق! ... نصف بیشترش را نفهمیدی خرجت از کجا آمد و فقط نان توی سفره را دیدی نه تلاش پشت سرش را .... ولی خب تمام شد!  سی سال دوم از این خبر ها نیست.... وارد دو دوتا چهارتای زندگی شده ای و از انرژی و حس حال آن موقع ها هم اثری نمانده  .... مسئولیت داری.... کارهایت حساب و کتاب دارد .... دیگر حتی نمی توانی بی کله عاشق بشوی....

من حدود سه ماه دیگر سی ساله می شوم... نیمه دوم زندگی ام که فکر می کنم به شدت معلوم و معین است .... هر پیشرفتی قرار بوده بکنم، هر هنری قرار بوده یاد بگیرم، کلا هر غلطی می خواستم بکنم باید تا حالا می کردم... چند روز پیش توی تلویزیون اسب دیدم.... یک اسب سیاهه سیاه ! یکهو با خودم گفتم من اسب سوار نشدم هاااا ..... و همین یک جرقه شد که تمام این چند روز به کارهای نکرده ام فکر کنم.... به راه های نرفته.... به شهر های ندیده .... شاید بگویید افسرده ای .... بگویید نا امید نباش ! ولی راستش نه افسرده ام نه ناامید، فقط خودم را می شناسم.... می دانم که اولویت های زندگی ام اسب و کشتی سوار شدن را هل می دهد عقب ها.... و من آدم کارهای عقب افتاده نیستم!

سی سال اول که مثل برق گذشت... هنوز هم وقتی می خواهم سنم را بگویم کمی فکر می کنم و باورم نمی شود.... سی سال دوم را که قرار است بیشترش جلوی تلویزیون بگذرد، مطمئنم مثله سریال های آب دوغی آنقدر کش می آید که دیگر حوصله ی قسمت  های آخرش را نداری و ترن آف را می زنی و تمااام....