قانون ِ نسبیت ِ دوام آدم ها با حجم آرزوهایشان

اولین و -یحتمل- آخرین جعبه ی آرزوهای زندگی ام را خیلی سال پیش ساختم. خیلی قبل تر از آن که تهیه کنندگان استرالیایی ِ "راز" به صرافت ساخت این مجموعه بیافتند. جعبه ی آرزوها ابتکار خانم سهیلی، معلم سال چهارم دبستان مان بود. یک روز، سر ِ کلاس پرورشی، از همه ی دانش آموزان کلاس "چهارم ب" خواست که یک جعبه ی کوچک را تزئین کنند و بزرگ ترین آرزوهایشان را روی کاغذ بیاورند و داخل جعبه بگذارند و سر کلاس در موردش حرف بزنند.

یک جعبه ی کفش برداشتم و با کاغذ کادو جلدش کردم و آرزوهای آن روزهایم را نامه کردم و داخل جعبه گذاشتم و بردم سر کلاس نشان خانم سهیلی دادم و نمره اش را گرفتم و تمام. آن روزها نه آن جعبه برایم چندان اهمیتی داشت و نه آن آرزوها. اصلن آن روزها "اهمیت" نمی فهمیدم که!!

جعبه ی آرزوهایم حالا چند سالیست که تغییر کاربری داده به جعبه ی خاطرات. چند ده تا تیله، یک آلبوم عکس آدامس آیدین، یک جاسوییچی شکسته که اولین بار وقتی آن قدر عقل رس شدم که از کلید خانه برایم کپی بزنند کلید را به آن و آن را به کمرم آویختم و احساس آدم بزرگ بودن کردم، یک دوربین ِ قدیمی، یک شطرنج جیبی که شاه سیاه و وزیر سفیدش را توی خاطره ها جا گذاشته، دو تا چاقو که ضامن هر دو زنگ زده و تیغه هاش کند شده، و یک تکه کاغذ قدیمی که پسر بچه ای ده- یازده ساله رویش اینطور از آرزوهایش نوشته:

" آرزو دارم در کمیته ی مواد مخدر کار کنم تا به مردم بفهمانم که این چیزها بدرد کاری نمی خورد و حتی سرماخوردگی و حتی سردرد را هم درمان نمی کند"

راستش را بخواهید یادم نیست دقیقن کجا این آرزوی پسرک را گم کردم. اما فکر که می کنم یادم می آید روزی نوجوان ِ تر و فرز ِ پانزده ساله ای بودم که وسط زمین خاکی های ته ِ خیابان نبرد آرزو کردم گوش ِ راست پرسپولیس بازی کنم، همان جا که مهدوی کیا می دوید. یادم می آید آرزو کردم پلی تکنیک قبول شوم، مهندسی پزشکی. آرزو کردم موتور ِ های کیپس ِ 250 سی سی داشته باشم، زرد و نارنجی. آرزو کردم درسم تمام شود، شرکت بزنم، آقای خودم باشم و کلی آرزوی دیگر که گفتن ندارند چون مثل باقی اینهایی که گفتم به هیچکدامشان نرسیدم. اما خوشحالم. از اینکه همین الان، در اوایل دهه ی چهارم زندگی هنوز هم می توانم دستم را دراز کنم و یک خودکار بردارم و کلی کاغذ پر کنم از سیاهه ی آرزوهایم که شاید هیچگاه به گرد هیچکدامشان نرسم، اما...

دارم پیش خودم قانون ِ نسبیت ِ دوام ِ آدم ها با حجم آرزوهایشان را تبیین می کنم. فکر می کنم آدمیزاد نفَسش را به دنباله ی آرزوها و رویاهایی که می بافد گره می زند. فکر می کنم که حکمن مردنِ آدمیزاد وقتیست که در برهوت بی هوسی و تعلیق ِ بی حواسی جعبه ی آرزوهایش از رویاها و خواستنی ها تهی و از حسرت لبریز می شود.