خیلی دور خیلی نزدیک

وقتی که یک لامپ تمام شب بالای تختت روشن است یعنی قرار نیست که خواب سنگین و عمیقی داشته باشی... وقتی که تمام میزهای شیشه ای، شکستنی ها و دکوری ها را از دم دست جمع کرده ای، یعنی قرار نیست خانه ای قشنگ داشته باشی .... وقتی حساب کتاب جیبت اولویت بندی می شود با خرج و مخارج نیم وجبی ها، یعنی قرار نیست ریخت و پاش الکی داشته باشی.... قرار نیست هر وقت که اراده کردی بخوابی... قرار نیست هر وقت دلت خواست صندل های تابستانی ات را پا کنی و بزنی بیرون ... قرار نیست هر وقت که خواستی برنامه ی مورد علاقه ات را ببینی، گوشی دستت بگیری و یک عالمه کار دیگر چون مسئولی ... چون مادری ... وقتی که فکر می کنم که این رویه چندین سال ادامه دارد در ذهنم کلمه سه حرفی سال اندازه ی هزارها حرف کش می آید .... و من سر کش را می گیرم و همراهش کشیده می شوم به سال و روزی که روی کاناپه نشسته ام و با صدای بلند آهنگ مورد علاقه ام را گوش می دهم و پسرها توی اتاق با صدایی بلندتر از آهنگ من با هم جر و بحث می کنند.... به روی خودم نمی آورم و وارد دعوایشان نمی شوم و باز دستم را روی دکمه مثبت ولووم فشار می دهم .... نیما از خانه می زند بیرون و در را به محکم ترین شکل ممکن پشت سرش می کوبد... مانی عصبی از یک دعوای بی برنده هدفونم را از گوشم می کشد و پرت می کند روی زمین و با همان صدای عصبی اش می گوید: چرا هیچی بهش نگفتی؟ جواب می دهم : خودتون باید مشکلتونو حل کنید ... با چشم هایی که هیچ محبتی در آن دیده نمی شود به من زل می زند و می گوید تو همیشه اونو بیشتر دوست داشتی... !!! تا خودم را از روی کاناپه جمع کنم و چیزی بگویم، همه چیز محو شده و کشیده شده ام به همین حالا که نیما بیست و سه روزه است و مانی دو روز مانده به تولد دوسالگی اش! 

همیشه آینده تار و مبهم بوده و هست ... از نتیجه زحمات الانم هیچ خبر ندارم... پسرهایم چه شکلی می شوند... دوستم دارند؟ ندارند؟ نمی دانم... فقط تا آینده ای دور یادم می ماند که مانی در همین بیست و چند روز یک تبلت را خرد کرد... یک موس شکست... یک قندان را هزار تکه کرد ... سررسیدم را پاره کرد  ..... و یک عذاب وجدان گذاشت روی دوشم... دقیقا کنار تمام مسئولیت هایم !