چوب لای چرخ زنده گی ... نمی رود

زندگی چیزی شبیه موتور ساعت است. ساختاری هدفمند و مهندسی شده از چرخ ها و چرخ دنده ها. حرکتی مبتنی بر چرخه ها. همان "زندگی منشوریست در حرکت دوار" که ما تحت سیمای دهه شصت را... اصلی ترین چرخه اش همین تولد و مرگ است. همین بی دندان و بی هوش و بی حواس به دنیا آمدن و کش آوردن و سینه خیز رفتن و پا گرفتن و قد کشیدن و راه رفتن و دویدن و قوز کردن و خم شدن و زمین گیر شدن و بی دندان و بی هوش و بی حواس مردن...

چند سال پیش بود. رفته بودیم کردستان عروس را بیاوریم تهران، همیشگی! صبح بود. علی الطلوع. کل شب را نخوابیدم. دم صبح کَندم از رختخواب، سلانه سلانه خزیدم داخل حیاط قدمی بزنم بلکم دل آشوبه ام فروکش کند. پیرمرد چمباتمه زده بود گوشه ی حیاط، یواشکی، سرش را با دو دست گرفته بود بین پاهاش، مثل بچه ها زار می زد، بی صدا، اما بلند بلند، یک جوری که امواج دریای متلاطم توی دلش چهار ستون بدن آدم را می لرزاند. هوش زیادی نمی خواست حدس زدن علتش. رفتم سراغ یکی از همان چرخه های دنیا. دختر دار می شوی، حس پادشاهی می کنی، پشت ات قرص می شود، توی دلت پر می شود، دخترک قد می کشد، چشم گیر می شود، یکی می آید، جفت می شوند، پر می کشند می روند، خالی می شوی... قول دادم، به خودم، هر کدامشان، پدر یا دختر، اراده کرد فی الفور دستشان را بگذارم توی دست هم. پای حرفم مانده ام این سال ها. شاهدش این که حالم الان خربزه و عسل است. نشسته ام خریدار حال خوب پدر و دختری که امشب یحتمل این طرف و آن طرف سفره ای که چند صد کیلومتر آن طرف تر پهن شده دلشان برای هم قنج می رود. نشسته ام خمور ِ بوی دختری که دارم و.. ندارم. خربزه و عسلم حالا، از بس که چوب لای چرخ زنده گی ....نمی رود.