و این خوب است

نوشته ای از سرکارخانم روژین پورحیدر :

هرچقدر بیشتر سن بالا میرود یک سری تکلفات را میگذاریم کنار انگار دیگر بهشان نیازی نباشد انگار دیگر حوصله شان را نداشته باشیم هر چقدر که بیشتر پیر میشویم بیشتر بالغ راحت تریم مثلا اوایل جوانی سن های 21 ،22 سالگی تمام دنیا اگر قسم میخورد نمیتوانستم راحت بشینم در فست فود پیتزا یا همبرگر بخورم همینکه ان حجم عظیم سس را میدیدم هزار مدل دلهره می امد مینشست رو نوک همبرگر بدیش این بود که سالاد هم جزو ان نباید های نخوردنی بود ان کاهو های درشت برش داده شده گوجه های نصفه نیمه که همینکه به صورتت نزدیک میشدند تمام زندگیت را سفید میکردند از سس از ان نباید های روزگار بود . دویدن در خیابان خندیدن در خیابان از ان حرکات شنیعی به حساب می امد که پرستیژ ادم را ناجور میکوباند به دیوار .حالا اما شبیه ان دیوانه هایی که معلوم نمیشود نام و نشانشان چیست هر صبح هدفون بلند مشکی را میچپانم در گوشم کفش هایم را به پا میکنم و راه می افتم سمت بیدمشک .هیچ کس را نمیبینم ،به هیچ همسایه ای الکی سلام نمیکنم ،راه میروم و راه میروم و الکی هر بار ذهنم به چیزی مشغول میشود لبخند میزنم. عشقم هر صبح این است که برسم به کوچه ی فرعی قبل از بیدمشک ، همان جایی که یک گودال پر از اب کرده اند و هر روز کلی مرغابی و اردک درش شنا میکنند ،خودشان را از اب میتکانند ،به ان کوچه که میرسم مکث میکنم ،عینک را میدهم بالا یک دل سیر نگاهشان میکنم یک دل سیر لبخند میزنم و بعد راهی میشوم .در مسیرم یک کارواش هم هست، یکی نه ، اما این یکی عجیب جالب است برای من، همینکه دل دل کنم وقتی برسم که یکی با فشار قوی افتاده باشد به جان ماشینی و باد بزند قطره های اب را بپاشد رو صورتم و من مجبور باشم به این خاطر که کفش هایم خیس نشود از میان راه های ابی که جاری شده مدام بپرم بالا و پایین حالم را خوب میکند صحنه ی خوب دیگری که لبخندم را در می ارد هر روز سرباز جوانی است که بچه سال میزند هر صبح با یک ساک کتانی مشکی راه می افتد نمیدانم کجا میرود اما معلوم است جیره ی صبحانه شان را میرساند همیشه گوشه ی نان لواش از ساکش زده بیرون و همیشه عجله دارد ارام ارام میدود انگار میترسد مبادا نان سرد شود از دهن بیفتد من هر صبح با این صحنه ها شاد میشوم و این خوب است .