توی آشپزخانه، پای گاز، سرگرم نهار امروز بودی، نشنیدی به گمانم!
طرف توی یکی از این شبکه های اونور آبی داشت خودش رو پاره می کرد که زور سلاح های مرگبارش رو به رخ جماعتی بکشه که پای تلویزیون با دهان باز، با دست بسته، بی سلاح نشسته اند! کللن ارعاب و شوآف و فریاد "ما گردنمون کلفته" و اینا. کفری شدم، با خودم گفتم کاش یارو این ور صفحه بود بیخ گوشش دو خط از حال ِ دل خودم و عیار چشمان شما می گفتم بلکم خر فهم شه سلاح که فقط تیر و تفنگ و توپ و تانک نیست. زور که فقط به بازو نیست. به چشم هم هست، به نگاه حتی. بعد گفتم نه! این چیزها رو گفتن به نا محرم، اونم همچین پدر سوخته هایی خوبیت نداره، کسر لاتیه اصلن. بی خیال شدم، برای خودت بگم بهتره، هر چند تو خود واقفی، هم به حال ِ دل ِ خراب ما، هم به عیار چشمان عاشق کُش خودت. اما خب گوشت رو بیار، نزدیک ترررر، آهان:

گمانم به شراکت بود بین دل ما و نگاه شما، قرارمون اسارت نبود به خدا. گلایه نیست ها، فقط سستی ِ بنیان دلم رو این باور نبود که نگاهت اینچنین سفت و سخت توی جانم ریشه کنه، این همه سااااال. روز اول پا پیش گذاشتم به طمع بَیع دلم در قبال نگاه شما، نا غافل دل لا مروت وقف شد و رفت از دست. حالا که افسار قرار و بی قراری اش دست شماست، دستش رو بگیر قربانت شوم، صاحبش باش، دل ِ بی صاحب حکم کلاه بی سر رو داره، عاطل و باطل