اندیشه

شهر ما چندسالی هست که دیگه واسه خودش شهر شده.... ده سال پیش و یه کم عقب ترش خیلی ها دقیق نمی دونستن اندیشه کجاست... یک می گفت همونجا که نزدیکه شهریاره؟.... قبل کرج دیگه؟ ... آهان اندیشه ی فردیس؟ بین کرج و تهرانه دیگه؟  کلا این شهر یه جایی بود زیر پونز نقشه ی ایران... همین پارسال هم وقتی سرکلاس زبان گفتم من بیست و هشت ساله اندیشه زندگی می کنم همه شاگردا یه جوری نیگام کردن که انگار دارم توئنتی ایت رو اشتباه می گم و نهایت می خوام بگم دوازده.... اینجور وقتا واقعا دلم می خواد با کله برم تو صورت هر کسی که اندیشه رو به رسمیت نمی شناسه و خبر از خیلی سال پیش هاش نداره... از بس که به خاطر ساکن این شهر زیر پونز بودن من داستان داشتم همیشه.... حالا کاری ندارم اندیشه توی این توئنتی ایت سال چقدر پیشرفت کرده، من می خوام یه خاطره بگم از حدود  ده سال پیش که امروز  یادش افتادم.... 

توی محل کارم سر این اندیشه ای بودنم مشکل زیاد داشتم... اینکه نصف همکارا می خواستن کشف کنن که من چه جوری می یام تهران و چه راه های مواصلاتی ای هست؟ آیا آسفالت است یا شوسه ؟  با تعجب می پرسیدن صبح های زود هم اونجا وسیله نقیله هست؟ حتما باید اول بیای آزادی؟ برق دارین ؟ موبایل اونجا انتن میده؟ تا آزادی چقد راهه؟.... از سوال های رو مخی ملت که بگذریم یه مشکلم هم همیشه وضعیت آب و هوا بود.... اینکه  شهر عزیز ما در هیچ خبری آب و هواش عنوان نمی شد و دماش با تمام مناطق اطرافش هم فرق داشت....  نتیجه اش می شد اینکه من با شال و کلاه و چکمه راهی می شدم و وقتی می رسیدم محل کار همه با صندل و تی شرت جلوی کولر نشسته بودن ... بزرگترین مشکلم وقتایی بود که کار طولانی می شد و همه آزانس می گرفتیم واسه خونه رفتن.... یعنی حاضر بودن پیاده بودم پیاده این راه رو برم ولی این ماجرای آژانس شروع نشه.... منشی زنگ می زد و لیست مسیرها رو به رزروشن می داد... مثلا می گفت چهار تا ماشین بفرستین واسه جمهوری، ونک، تهرانپارس و اندیشه.... یارو اون ور خط می پرسید اندیشه شهریار؟ منشی داد می زد توی سالن از من می پرسید خانم شاه بگلو اندیشه ی شهریار؟؟ و تمام کسانی که  اون لحظه  اونجا بودن و تا همون لحظه نمی دونستن من ساکن کجام با این سوال منشی و پاسخ من ، یه نیگاه به ساعت هاشون می نداختن و به ترتیب تمامی سوالاتی که اول این پاراگراف ذکر کردم رو می پرسیدن..... راه های مواصلاتی .... شوسه.... میدان آزادی.... موبایل... خلاصه.... یه وقتایی خودم زنگ می زدم آژانس... حالا یه داستان هم با آژانسیه داشتم چون اون مسیر کسی نمی رفت اگر هم می رفت!!! .... مثلا با همکارا می اومدیم جلوی درو دونه دونه راننده هاشون می یومدن با ماشین های رو به راه.. موزیک ملایم ... شیک... اون وقت یه پیکان گوجه ای سرشو از شیشه می آورد بیرون که اندیشه کیییه؟؟؟من راهو بلد نیستماااا خودددت بلدی بگی؟؟؟؟  وسط راه هم دبه می کرد که کرایه باید بیشتر بدی و من نمی دونستم کجاست وگرنه غلط می کردم با این قیمت می اومدم و این حرفا..... یه شب از همین شب ها که دقیقا منتظر یه همچین داستانی بودم و خیلی هم دیرم شده بود، وقتی زنگ زدم آژانس یه صدای دیگه گوشی رو برداشت که رزوشن همیشگی نبود. وقتی گقتم می رم اندیشه خیلی سریع گفت الان می فرستم براتون و قطع کرد. اون شب راننده ای که دنبال من هم اومده بود مرتب و تر تمیز بود... یه چهارصد و پنج مشکی.... نشستم و گفتم مسیر رو بلدین گفت بله خانم و من با خیال راحت سرم رو تکیه دادم به پشتی صندلی و خوابیدم.... نمی دونم دقیقا چقدر گذشت که یارو گفت رسیدیم خانم... اندیشه ... کجا برم ؟ من فک کرم خیلی خوابیدم لابد... دور و برم رو نیگاه کردم و گفتم رسیدیم؟ اینجا.... گفت بعله دیگه خیابون اندیشه ... عباس آباد ...... !!! یه لحظه یخ کردم.... همه ی اون چند دقیقه خواب کوفتم شد... همه اون حس خوشحالی از اینکه بالاخره یه بار بدون داستان برام ماشین فرستاده بودن... همه اون خنکی ماشین و موزیک و همه چی همه چی.... شروع کردم داد زدن سر یارو... اینجا دیگه کجاست عوضی... من می رم اندیشه ... اندیشه ی شهریار ...همون که بین کرج و تهرانه... که هواش سرده... همون که دوره... لعنتی به تو و این ماشینت... وقتی بلد نیستی چرا می گی بلدم.... من تا برسم خونه نصفه شب می شه.... ایشالا بمیری.... همین جور اشک می ریختم و داد و بیداد می کردم. با حرص اومدم پیاده شم که بیچاره عذاب وجدان گرفت و اصرار کرد که من شما رو می رسونم.... فقط بگید چه جوری بررم؟ من بلد نیستم؟ .....من هم همون طور که اشکامو پاک می کردم و دوباره نشستم تو ماشین و گفتم اول باید بریم آزادی!!!

امروز با یکی حرف می زدم و گفت دوستش  اندیشه ی عباس آباد زندگی می کنه.... یکهو یاد اون شب افتادم.... یاد اون پسره آژانسیه.... طفلکی.... و به این فکر کردم که من تا حالا اندیشه ی عباس اباد نرفتم به جز همون یکبار... ولی مطمئنم تا  همیشه وقتی اسم اون خیابون رو بشنوم یاد اون شب می افتم....یاد روزهای خوبی که با شاید نباید اجازه می دادم مسائل کوچیک اذیتم کنه....