غُل و زنجیر

هشت و نیم صُب صف نسبتن طولانی ماشینها پشت چراغ قرمز تقاطع طالقانی و قرنی ... یک سمند سفید می اندازد توی خط ویژه و از کنار ما رد می شود می رود جلوی همه کجکی وامیستد منتظر سبز شدن چراغ ... یعنی رسمن همه ما را به تلاونگش هم حساب نمی کند و ایضن دوربین و افسر و قانون را هم ... موقع رد شدن از کنار من یک لحظه رانندهء ریشو به نظرم بسیجی طور می آید ، یا مثلن شبیه اطلاعاتی ها لذا شروو میکنم توو دلم به مذمت کردنش ، انقد شدید الحن که انگار ارث بابام را خورده ... چراغ که سبز میشود سر پیچ بغل به بغل میشویم ، یک خانم جوان زیبای تقریبن بدون حجاب کنار دستش نشسته که در بغل به بغل شدن قبلی اصلن متوجه حضورش نشده بودم ، بیشتر که بهشان دقت میکنم تصور اولیه ام از مرد ریشو صد و هشتاد درجه قاطی باقالی ها بوده ! ... حالا در اعماق ناخودآگاهم انگار آن حد از مذمت لازم نبوده ! ... به همین سادگی به همین خوشمززگی اکثرمان در غُل و زنجیر و چارچوب قضاوت های سطحی و قالبی ذهنمان اسیریم اسیر .

.

یکی از سه شمبه شب های آبان نود و چار