میدونم

نوشته ای از دوست عزیز

سرکار خانم Fatere Mir

.

بعضی روزها ناامیدیم از دنیا و مردمش، خسته ایم از اخبار جنگ و نفرت و کشتار. بعضی روزها مثل امروز فکر می کنم، سال ها پیش، یه غروب دلگیر پاییزی مثل امروز، خدا از پنجره ی دژ محکمش به رقص برگ و هیاهوی باد و بارون خیره شده، دستی به ریش سفید و بلندش کشیده و آخرین نگاهشو به دنیای غمگین ما انداخته، مثل نگاه پدری مستاصل که در برابر شیطنت و خیره سری های کودکش کاری از دستش بر نمیاد، بعد کوله پشتی ش رو انداخته روی شونه ش و از دژ خارج شده. رفته و ما رو به حال خودمون گذاشته. در قلعه پشت سرش باز مونده و باد می پیچه توی راهروهای خالی و سوت و کور ش. تصویر آدم و حوا ی توی قاب عکس، زل زده به ما.... به ما که این روزها دچار جنونیم. هر گوشه از دنیا، قتل عام و مرگ و سیاهیه. عشق رو در سوریه سر می بُریم و شادی رو در پاریس. نیروهای ارتش سیاهی می خوان، ما آخرین نسل بازمانده از عشق رو ، قتل عام کنن- خدا هم که سنگرشو ترک کرده... 

.

پی نوشت： ناامید و تلخ بود. میدونم. اما امید و ناامیدی در دل همه ی ما، مدام در حال جدالند، گاهی امید پیروز است و گاه ناامیدی. حالمون دوباره خوب میشه، خدا دلش برای بی پناهی و تنهایی مون میسوزه و بر می گرده. باز هم می خندیم. باز هم عاشق میشیم، بی مرز و جغرافیا و رنگ و نژاد.. میدونم.