زندگی در روزگار نانجیب
طفلی به نام شادی
دیریست گم شده ست
با چشم های روشن براق
با گیسویی بلند - به بالای آرزو -
هر کس ازو نشانی دارد
ما را کند خبر
این هم نشان ما :
یک سو خلیج فارس
سوی دگر خزر .
محمدرضا شفیعی کدکنی
سوگواریم .
سوگوارِ جان دادنِ هم وطنانمان :
در عراق
در قطار
در جاده های در انحصار
در اندوه
در انتظار به پایان رسیدن سالهای سیاه
سوگواریم ....
خیلی سال که دیگه اون برق از نگاه مردم رفته ، همه کلافه هستند
طبق امار ایران بعد از سوریه و عراق غمگین ترین کشور دنیاست
به یزدان که ما گر خرد داشتیم.
کجا این سرانجام بد داشتیم؟
روحشون شاد. خدا به بازمانده هاشون صبر بده. ممکنه که این اتفاق ها هر جای دنیا بیفته اما اینقدر تعدادشون تو کشورمون زیاده که دیگه نمی تونیم به حساب قضا و قدر بذاریمشون
به اینها باید اضافه کرد:
وقتی اینهمه فساد..دزدی..سرکوب و بی قانونی بشکل علنی و واضح ، نه تنها در رده های مسئولین کشور..که حتی در رده های اول مملکت مطرح میشه و بعد مدتی بدون هیچ نتیجه گیری ..عادی و رسمی میشه..و مردم باید تحمل کنند و دم نزنند...اونوقته که درجه افسردگی..اضطراب و استرس بالا میره...و ما جزو سه کشور اول افسرده جهان قرار میگیریم...
امیدوارم که به زودی پای بست این خانه ویران شود تا همان خشت اول را که معمار اصلی کج گذاشته همه با هم صافش کنیم
عباس آقا دمتون گرم... شعر عالی. دیگه حرفی واسه گفتن نمیمونه.
آقا مجید!
نانجیبی صفت آدمیان است و مصیبت ما ربطی به روزگار ندارد،
سختی و پلشتی ایام هم برمیگرده به نزول و ربا خوری و رشوه گیری جماعت نمک به حرومی که به همت عالی مکتب و حوزه و حجره و دانشگاه،غوره نشده دم از عرق کشمش میزنند و با شکم و گردن ور آمده...جا به جا و نابجا و بی جا حرف می زنند.