وظیفه مندی

از روزهای داغ فاصله می گیریم، از روز های غم، اندوه، زیر و رو کردن خبرها و چشم از دوربین شبکه خبری که ثابت و یه جا کاشته شده بود و از دورا دور یه چیزایی رو نشون میداد و نشون نمیداد فاصله گرفتیم... از روز پر از بغض و اشک های بی اختیار که با دیدن هر عکس از بی نشانان بی آنکه بشناسیم یا نشناسیم، فاصله گرفتیم....
اما چشم های منتظر خانواده ها، دل های بی امید که در تلنبار بی رحم ِ آهن و سیمان و آجر و مصالح و شیشه و..... دنبال کورسو امیدی می گردند
نمی دونم آتش نشانی رو در کدوم رده ی شغلی باید جایگزین کنند، و یا شغل هایی مشابه اینها رو، اما آنچه که مسلم هست، آتش نشان شدن، روحیه ی خاص خودش رو می خواد، دل و جرات و جسارت خودش رو می خواد، که در هیچ فیش حقوقی ایی اینها ثبت و ضبط نشده است... در هیچ فیش حقوقی، دل به آتش زدن، ضریب حقوقی محسوب نمیشه..... در هیچ فیش حقوقی، چشم انتظاری خانواده که از ماموریت سالم برگشتن ثبت نشده.....( البته همه ی ما ها که کار می کنیم در معرض حوادث کار و یا حوادث و اتفاقاتی که ممکنه در هنگام کار یا ماموریت برایمان پیش بیاد، قرار داریم ).....
روز چهارم هم دارد به سر میشود.... شاید در هنگام پست کردن این مطلب کمتر از ساعتی چند به پایانش باقی مانده باشه..... روز پنجم هم با آوار برداری و سگ های زنده یاب و اخبار و اخبار سپری خواهد شد....
اما ما هستیم و زنده نگهداشتن خاطرات و هنر ِ درس گرفتن از این حادثه، مایی که در هر جایی مشغول هستیم، برای ایجاد جامعه ایی با ساز و کار درست و اصولی باید و باید درست و اصولی کار کنیم.... موظف هستیم در حیطه ی کارمون، از چیزی چشم پوشی نکنیم.....
به نظرم، باید حس وظیفه مندی در همه مون بیشتر و بیشتر بیدار شود......اگر این حس وظیفه مندی و احساس مسئولیت برای نشر حقایق و واقعیت ها بود شاید شاهد و بروز سلفی بگیران بر روی ماشین آتش نشانی نبودیم.....

در پایان، امید دارم و آرزو دارم که علیرغم همه ی محال ها، فرزندان این مملکت، همسران و پدران اسیر آوار، یه جاهایی اون طبقات زیر، یه جور ایی دور هم باشند و زنده......

کاش بشود