پریدن
میگن جایی که ترسیدی باید بپری چون اونجا، جایی هست که موفق شدن یا نشدنت رو مشخص میکنه.
اما نمیگن اگه پریدی و به فنا رفتی چی؟ اگه این پریدن غیر از خودت دیگران و هم له کرد چی؟
باید به ترس غلبه کرد قبول باید شجاعت داشت خیلی خوب، اما مرز شجاعت و حماقت کجاست؟ این مرز رو کی تعیین میکنه؟ اصلا کی میتونه جای دیگری باشه و براش نسخه تجویز کنه، همه شامل یه قانون میشن یا داستان هر کسی فرق داره، بازتعریف رفتارها و عملکرد و انتخابهای هر کسی به چه شکل و سبک و سیاقی خواهد بود؟ به نظرم هیچ قانون جهانشمولی که همه ی اشخاص رو پوشش بده وجود نداره.
سلام
موافقم با شما. فرق دارند با هم. تفاوت بین آنهایی زندگی شان را واقعا زندگی می کنند و آنهایی که به نفس کشیدن و زنده ماندن اکتفا می کنند همینجاست.
آن گروه اول مشاهده گرند و متفکر. برای به قول شما پریدن، باید یک تجربه و زیسته عمیق داشت که ربطی به تعداد سالهای زندگی آدم ندارد. اینکه آن سالها را چطور زندگی کرده باشد مهم است. توانایی های مدیریتی هم مهم اند مثل مدیریت بحران و مدیریت ریسک یا همان ریسک حساب شده.
بستر تمام حوادث هم مهم اند و پشتوانه هر فردی. آنقدر پشتوانه روحی مهم است بخش مالی مهم نیست. اینکه فردی در زندگی تجربه شکست و زمین خوردن را داشته باشد هم مهم است. آیا آدمی ست که بعد از شکست خودش را جمع و جور می کند و زخم و زیلی از جا بلند می شود یا همانطور ولو روی زمین باقی می ماند و منتظر روح القدس و دست کمک اوست؟
در آخر بنظر من صد البته بهتر است این جهش ها را تنهایی انجام داد. در یک خانواده توانایی های همه افراد و نحوه واکنش شان نسبت به محرک های بیرونی و فشارهای بیرونی یکسان نیست. سقوط و ولو شدن یک نفر باعث می شود کل مجموعه درب و داغان شود.
دقیقا همینست ... نمی شود یک نسخه برای همه پیچید!
سلام
خیلی خوب حلاجی کردید به نظرم تجربه زیسته خیلی مولفه مهمی توی زندگی هست.در هر موضوع و مسئله ای خودش رو نشون میده چرا که انتخاب های ما و محدود و مشخص میکنه...
چیزی که راجع به پریدن خیلی به چشم میاد اینه که اگه پریدی و موفق شدی به به و چه چه براه است اما اگه پریدی و با مخ زمین خوردی فارغ از همه درد و رنجی که خودت میکشی این سرزنش و سرکوفت شنیدن ها خیلی خوبند خیلی...مفاهیمی مثل ریسک و جسارت و حماقت و شجاعت برای افراد متفاوت هست به خصوص اگه تصمیم فرد غیر از خودش دیگران رو هم درگیر کنه
درود بر حضرت عباس عزیز
هیچ قانون جهانشمولی که همه ی اسخاص رو پوشش دهد وجود ندارد .
... موافقم رفیق
خیلی عامیانه اش میشه : هرکسی کار خودش ، بار خودش ، آتیش به انبار خودش
درود مجید جان
مجید دیدم کسانی رو که کار و بار خودشون رو داشتن ولی آتیششون به انبار دیگران هم بوده
چه خوب که بشینیم همه ی این تیترها رو از نو بررسی کنیم . مثل این پستت. که بیخود نه سرزنش کنیم نه سرزنش بقیه رو بپذیریم
"هیچ قانونی که.." عالی بود، جانِ مطلب و مکتب
به نظرم خیلی از مفاهیم بایست باز تعریف بشن و اصلا برخی مفاهیم رو باید باز تولید کنیم شایدم از نو تعریف کرده و مفاهیم جدیدی بسازیم با توجه به تجربه زیسته جمعی مون
آن چیزی که در مورد واکنش بقیه گفتید از بدترین قسمت تجربه های زندگی ست! با گوشت و استخوانم حسش کرده ام در دهه اخیر زندگی ام. گاهی اوقات فاصله یک "شکست خورده" بودن و یک "برنده" بودن کمتر از یک شبانه روز است و چقدر عوض شدن رفتار بعضی ها در چنین مواردی غمگین است ...
معیار خوبی ست برای شناختن ولی بهایش شکستن دل آدم است.
امان از آدم هایی که ملونند و سکوت هم بلد نیستند
حالا که تفاوت چندانی بین نتیجه ی رفتن از راههای مختلف نیست یا اگه هست نمیشه به همه توصیه اش کرد، پس بهتره همون راهی که خودمون فکر میکنیم درسته رو بریم. نظر دیگران رو هم که کلا باید دایورت کرد. اصلا چرا باید به دیگران اهمیت بدیم وقتی تهش واقعا برای هیچکس مهم نیستیم. به نظر من تنها کسی که باید از ما راضی باشه خودمونیم. کتف لق بقیه
نظریه ات خوبه اما اجرا کردنش خیلی سخته، اینکه نظر دیگران کلا برامون بی اهمیت باشه
تنها قسمت بدش اون قسمت وصل بودن سرنوشتمون به یه تعداد نزدیکان اجباریه. بدبختانه دوس داشته باشیم یا نه به هرحال تصمیماتمون روی زندگی اونها، و تصمیمات اونها روی زندگی ما تاثیر میذاره
نه تنها قسمت بد که بخش غم انگیز و عصبانی کننده ست اینکه تصمیمات و انتخابهای دیگران روی زندگی ما تاثیر مستقیم داره