ما آدمها!
زندگی میان آدمها چندان ساده نیست.
هرکس خلق و خویی دارد و رفتار و چهارچوبهایی که رابطه با دیگران را جور مشخصی تعریف می کند
بعضی آدمها رابطه شان را حتی با نزدیکترین کسانشان فاصله گذاری می کنند یعنی حد و مرز مشخصی برایش تعریف میکنند که از قضا نه تنها خوشایند نیست بلکه ارتباط را سخت میکند.
یعنی نمیتوانی بفهمی که الان تا چه مرحله ای میتوانی پیش بروی. مثال ساده اش اینکه موقع کمک درجمع کردن سفره نمیدانی میتوانی وارد آشپزخانه هم بشوی!! یا فقط در حد یکی کردن سبد سبزی باید جلو بروی....
رابطه با این آدمها همیشه معلق می ماند....قوام نمیگیرد...محکم نمیشود...پس هیچوقت نمیتوانی روی چنین رابطه هایی حساب کنی.
آدمهای دیگری هم هستند که خودشان نیستند....هیچوقت نمیتوانی بفهمی چه چیز شادشان میکند و یا از چه چیزی خوششان نمیاید.
خود واقعی شان را حتی خودشان هم نمیشناسند...میان تعارف و تملق پنهان میشوند...گاهی هم که بیرون مآیند نمیتوانی بفهمی واقعی است یا نه. تو هم همیشه باید ملاحظه داشته باشی...چون نمیدانی چه بگویی یا چه بکنی که به تریش قبایشان برنخورد!!
اما در مقابل همه اینها آدمهایی هستند که مثل آب روانند..خود خودشانند..چه خوشت بیاید چه ناامیدت کند...همیشه همیننند که میبینی....
ارتباط با آنها اول کمی تو را بلاتکلیف میکند...انگار عریانند....اما رفته رفته عادت میکنی و تازه میفهمی چقدر خوب است...تو هم خود واقعی ات میشوی..بی تکلف..بی ملاحظه...راحت و روان.. ارتباط با این آدمها را از شانسهای بزرگ زندگی تان بدانید و هرگز با آنها بودن را از دست ندهید چون همیشه میتوانید به چنین رابطه ای تکیه کنید.
با دسته بندی تون موافقم، اما گروه دوم انسانهایی هستند که اصولا کلاه شون همیشه پس معرکه ست و کمتر جذابند چرا که انسان فی النفسه دوستدار رمز و راز و پیچیدگی ست و کمتر جذب کسانی که رو راستند و بقول شما عریانند میشوند،کلا آدمیزاد موجود غریبی ست.
درود
با نظر عباس موافقم
بین آدم هایی که میشناسم دسته دوم فراوانی بیشتری دارن. مخصوصا تو محل کار که هیچ وقت نمی تونی بفهمی کی دشمن و کی دوست!!