تقریبا یکماهی میشه بعضی شبا برگشتنی مسافر گذری سوار میکنم حالا یه نفر، دونفر بعضی شبا هم هیچی. جمعه شب ساعت حدود 12 تو میدون آزادی هفت هشت نفر از بچه های کار یا همون کودکان خیابانی، خواستند برسونمشون با نصف کرایه اون مسیر قبول کردم. هفت نفر بودن، ده ساله داشتن تا شونزده هفده ساله ، ماشین رو گذاشته بودن رو سرشون جیغ و هوار و دست و سوت و همنوایی با ضبط ماشین که بالاترین درجه پخش صداش رو داشت تجربه میکرد میخندیدن و شاد بودن منم با شادی اونها شاد و بی توجه به نگاه متعجب سایر ماشین هایی که از کنارمون رد میشدن، دل به دلشون داده بودم اجازه دادم هر کاری که دوست دارن انجام بدن، بدون اعتراض یا تحقیر که قبلا بارها دیده بودم راننده ها نسبت به این بچه ها اعمال میکنن ،اسم خواننده ها رو میپرسیدن با حوصله جواب میدادم ، کنترل ضبط دستشون بود. کلا تجربه جالبی شد(هرچند به دیگران توصیه نمیکنم نصفه شب تو جاده مخصوص هفت هشتا نوجون رو سوار ماشینشون کنن) علی رغم الفاظ رکیکی که نسبت به هم بکار میبردن ولی ته حرفها و نگاهشون یه معصومیت خاصی بود وقتی با لبخند جواب سئوال هاشون رو میدادم نیششون تا بنا گوش باز میشد واقعا متوجه نشدم چه جوری 25 دقیقه فاصله آزادی تا قلعه حسنخان طی شد اونها سرخوش بودن و پر انرژی و این شادی به من هم منتقل شده بود. وقتی پیاده شدن موقع خداحافظی گفتن دایی خیلی دوست داریم خیلی باحالی...واقعا هیچ کاری نکرده بودم فقط بهشون احترام گذاشته بودم مثل احترامی که برای سایر افراد قائل هستم ولی اونها ظاهرا اولین باری بود که چنین برخورد محترمانه ای رو تجربه میکردن، ازشون که دور شدم ناخودآگاه اشکم جاری شد.
