((نفس کشیدن سخته...))

سخته حرف داشته باشی  اما نتونی بزنی، یعنی نخوای چیزی رو بگی  که هزار بار گفتی و هیچ ترتیب اثری داده نشده. بدونی و مطمئن باشی که غلطه اما سکوت کنی...

سخته نخوای اونی بشی که میخوان  و همونی بمونی که میخوای و هستی، هر پشتکی بزنن تو براشون یه وارو، رو کنی و اصلت هیچ وقت فرع نشه...

سخته نزدیکترین آدما بهت، بدترین و کاری ترین زخم ها رو بزنن، یعنی کسایی که حاضری خیلی راحت جونت رو براشون بدی اما اونا تیغ  بکشن به تموم جسم و روحت...

سخته تحمل کردن بعضیا بخاطر بعضیای دیگه، کسایی  که دیدنشون کفاره داره  رو بذاری روبروت  و بشن آیینه دق ابدی و ازلی...

سخته اهل نوازش کردن باشی  اما مجبور به حمل شلاقی بشی، عاشق برف باشی و خونت روی خط استوا باشه...

سخته بقیه رو سیراب کنی و اصل کاری ها همیشه تشنه باشن،  تمام روز قفس بسازی و زنجیر ببافی  اما آخر شب شعر آزادی زمزمه کنی...

سخته بعد از کلی نذر و نیاز و دوا درمون دنیا بیایی اما نشه اونی که باید  و سر آخر تو اوج جوونی، گوشه خیابون از زور سرما و خماری جوون بدی و شهرداری دفن و کفنت رو انجام بده....

سخته تو کوچه بن بست مجبور باشی بدویی، یعنی اصلش فرقی هم نداره انداخته باشنت تو کوچه بن بست یا خودت رفته باشی...

سخته  علامت کش گذر نواب باشی و سر پیری کارت به خنچه کشی برسه به خداوندی خدا  این دیگه سخت نیست بلکه خود خود مرگه...