((چو عضوی به درد آورد روزگار))

بارها پیش اومده صحنه هایی ترحم برانگیز  از کشورهای مختلف رو دیدیم  عده یی ابراز همدردی میکنن و عده دیگری هم میگن به ما چه مربوطه. وقتی تو مملکت و شهر خودمون هزاران نفر رو داریم که وضع بسیار اسفناک تری دارند.

به نظرم هر دو طرف  حق دارن هم اونهایی که نسبت به تمام انسانها احساس ترحم و دلسوزی دارن هم اونهایی که خسته شدن از بس مشکلات دیگران براشون بولد شده دردهای خودمون به بوته فراموشی سپرده شده ، اونقدر که به فکر سایرین بودن مسئولین و در صدد حل   معضلات سایر بلاد هستن،باعث میشه  مردم ناخوآگاه جبهه بگیرن و واکنش هایی نشون بدن که چندان با اصول انسانی همخونی نداره،چه بر سر ملت ما آوردند که  رنج سایرین برایمان بی اهمیت شد.