مقصود
بقالی زنی را دوست می‌داشت. با کنیزک خاتون پیغام‌ها کرد که: «من چنینم و چنانم و عاشقم و می‌سوزم و آرام ندارم و بر من ستم‌ها می‌رود و دی چنین بودم و دوش بر من چنین گذشت.» قصه های دراز فرو خواند.
کنیزک به خدمت خاتون آمد و گفت: «بقال سلام می‌رساند و میگوید که “بیا تا تو را چنین کنم و چنان کنم.”»
گفت: «به این سردی؟»
گفت: «او دراز گفت اما مقصود این بود!»
آدمیتی طلب کن. مقصود این است. باقی، دراز کشیدن است. سخن را چون بسیار آرایش می‌کنند، مقصود فراموش می‌شود. اصل مقصود است. باقی، دردسر است.
فیه مافیه مولانا
بحث ظاهرا آشکاریه ولی بهش که دقیق میشی میبینی انقدرا هم سرراست نیست. گاهی اون آراستن، اون حواشی از خود متن پررنگتر و مهمتره. اینجوری باشه هیچ شعری نباید سروده بشه چون میشه خلاصه‌اش رو در چندجمله گفت. یا مثلا اصل داستان شاهنامه رو در چند برگ آ چهار خلاصه کرد!
در غذا خوردن هم همینه... اگر اصل رو سیر شدن در نظر بگیریم آدم با هر چیز خوردنی‌ای سیر میشه پس آشپزی برای چی؟ یا لباس پوشیدن. آدم گونی هم بپوشه مقصود لباس (پوشاندن و محافظت از سرما و آفتاب) محقق میشه، پس خیاط و طرح و نقش برای چی؟
اصلا خود مولانا واسه چی داره حرفش رو با مثال و داستان آراسته میکنه!؟ خب اگه اینجوریه همون یه جمله‌ی آخر رو میگفت بس بود دیگه!
اصل اینه که ببینیم اصل مطلب چیه و حواشی رو کنار بذاریم... اما اینکه چرا با مثال و آرایه یه مطلب بیان میشه برای اینه که تو ذهن نقش ببنده و مفهوم درونی بشه
کنیزک حسود!
به شدت
با همین جملات آراسته چه ها که نپذیرفته ایم که اگر شاخ و برگ درخت را بزنیم جز چوبی کج و معوج چه میماند، البت که خیر الامور اوسطها
در این دور و زمانه فقط چقال میتواند جیب خالی مشتری را ببیند و هنوز دل و دماغی داشته باشد.
کاش میشد اصل مطلب رو به دور از حواشی درک کرد به قولی هر سخنی دارای مغز و پوست است باید از پوست علی رغم زیبایی گذشت و به مغز رسید
یاد آن سیلی فیلم یک ذهن زیبا افتادم، آنجا که مرد داستا به دختری صراحتاً میگوید که چه میخواهد.
حمید کامنت خوبی نوشته. برای ما سرمشق میدادند که ادب آداب دارد. به گمان من همه چیز آداب مخصوص خودش را دارد که گاهی رعایت آن آداب از اصل مساله مهم تر است
قطعا رعایت آداب مهم است اما باید ضمن احترام به آن ازش گذشت تا به اصل مطلب رسید