من مادر هستم

چند روز پیش مانی روی زبونش چند تا زخم کوچیک مثله آفت زده بود که دکتر گفت ویروسه و چیز خاصی نیست... فقط می بایست سوپ سرد له شده و مایعات بخوره... 5 روز طول کشید تا خوب بشه و تمام این 5 روز از پسش برنیومدم که سوپ بهش بدم.... فقط شیر، سرلاک، آبمیوه و آب خورد... با هزار بازی و ترفند قاشق سوپ رو می بردم سمتش یا فرار می کرد یا می زد زیر قاشق یا می خورد و تف می کرد... شب پنجم به زور متوسل شدم.... دعواش کردم غذا رو ریختم توی دهنش و نزاشتم در بره.... گریه کرد .... من هم گریه کردم... حسابی کلافه شده بودم.... آخر حرف خودش شد... درسته این بار مریض بود ولی اکثر مواقع اوضاع همینه.... بچه ی هجده ماهه به ما حکومت می کنه...  حرفشو به کرسی می شونه...گریه و لجبازی میکنه واسه خواسته هاش... واسه کارتن نگاه کردن .... واسه لگو هاشو وسط خونه پخش کردن... واسه ی دنبال باباش رفتن.... چندین بار خواستم به گریه هاش اهمیت ندم و خواسته شو عملی نکنم ولی نشد.... یا دلم نیومد یا اعصابم نکشید....

همون شب پنجم مریضی اش با یه اعصاب داغون نشستم پای نت و سرچ کردم..... کودک هجده ماهه.... تربیت کودک هجده ماهه.... رفتار با کودک.... غذا دادن به کودک.... ساعات تلویزیون دیدن.... همه چی... ولی خب توی اکثر چیزایی خوندم بچه از هر گناه و تقصیری مبراست و کم کاری از منه... اشتباه پشت اشتباه و با همین روال غلط تا چند ماهگی و چند سالگی می خوام پیش برم الله اعلم...

اینکه تلویزیون عضو بی بدیل خونه ی ماست و صبح ها همزمان با بیدار شدنم روشن می شود و شب ها بعد از اینکه خوابم می برد روی تایمر خاموش می شود... از برنامه ی آشپزی و سلامت در خانواده تا اتاق خبر و بیست و سی و هزار جور رئالیتی... من همه را نگاه می کنم... حتی اگر با تلفن حرف بزنم.. حتی اگر یک کار کوفتی دیگر انجام بده.... خب بچه ی من قرار است از تلویزون متنفر باشد؟ خیر... مانی هم وقتی می بیند من بعد از چند قسمت بی بی انیشتن را خاموش می کنم جیغش در می آید و توی دلش می گوید چرا خودت ... یا وضع نا به سامون غذا خوردنمون... یه روز ناهار نمی خوریم ... یه روز شام و ناهارو یکی می کنیم.. یه روز صبحانه رو دو ظهر می خوریم... من گشنم بشه تنهایی می خورم ..... باباش خیلی اوقات اصلا گشنش نیست... حالا توی این هاگیر واگیر من اصرار دارم بچه سه وعده غذا و دو وعده میان وعده اش را سروقت و منظم روی صندلی غذا میل کند بعد هم ماچم کند و بگوید مرسی مامان و الهی شکر... بسی خیال باطل... و هزار جور عادت بد و غلط دیگه از کله توی موبایل بودن گرفته تا بلند بلند حرف زدن... کلا برای الگوی یک بچه بودن زیادی داغونم و قسمت تلخش اینجاست که من و رفتار هایم در شرف سی سالگی قرار نیست تغییر کنیم .... من همینم... و به احتمال 99 درصد همین هم می مانم... 

روز ششم مریضی اش مانی بیدار شد... من داشتم صبحانه می خوردم .. با ناامیدی یه لقمه کوچولوی نون و پنیر بردم سمتش و اون هم گرفت خورد...زبونش خوب شده بود.... وای که چه لذتی داشت... محکم بغلش کردم و با هم یه عالمه نون و پنیر خوردیم...

از ده تا توانایی ای که اینجا گفته یه بچه ی هجده ماهه باید داشته مانی هشت تاشو داره... فقط از قاشق بلد نیست استفاده کنه و دایره لغاتش از 15 تا کمتره...   ( تقریبا هشتاس) ولی خب عوضش می تونه با لگوهاش یه برج خیلی بلند درست کنه.... بلنده بلند ...