حقیقت یا شجاعت

توی فیلم بردمن یه جایی هست که دختره رفته نشسته لب جونپناه یه ساختمون سه چهار طبقه، جاش یه کم خطرناکه (دختره بیست و خورده ایی سالشه)،پسره هم میاد پیشش می گه اینجا چه غلطی می کنی(پسره سی و خورده ایی سالشه ، همسن و سال الانای من) دختره می گه اومدم واسه آدرنالینش ،نزدیک ترین حس به کشیدن علفه. بعد با هم یه کم حرف می زنن بعد حقیقت، شجاعت بازی می کنن بعد دختره می پرسه اگر نمی ترسیدی باهام چیکار می کردی بعد پسر می گه چشماتو در می آوردم،بعد می ذاشتم توی سر خودم تا بتونم دنیا رو مث وقتی که همسن تو بودم ببینم.

من همسن این دختره که بودم اصلن حال و روزم خوش نبود.خیلی پریشون احوال بودم.اصلن نمی دونستم چیکاره ام و می خوام چیکار کنم نمی دونستم به چی علاقه دارم، به کی علاقه دارم، دانشگاهم درست پیش نمی رفت، پول تو جیبم نداشتم یه جورای بدی بودم.همش منتظر بودم و فکر می کردم یکی پیدا می شه به من خط رو نشون می ده ،مسیرم رو معلوم می کنه، دستمو می گیره باهام دو تا کلمه حرف حساب می زنه خیلی تشنه ی این بودم یکی چند ساعت وقت بذاره باهام حرف بزنه(آخرش فهمیدم که همچین آدمی هیچ وقت نمیاد) بدتر از همه اینکه فکر می کردم برای خیلی از کارا خیلی دیره.برای دانشگاه بهتر رفتن برای یاد گرفتن خیلی چیزا همش فکر می کردم تموم شده.این فکر توی نود سالگی هم نابود کنندس چه برسه به بیست و خورده.خلاصه که دنیا رو خیلی قشنگ نمی دیدم.اینه که حرفم مث حرف پسره نیست.من آرزوم یه کم متفاوته با اون.من دوست داشتم با درک و شعور و حال الانم دنیا رو توی بیست سالگی می دیدم.ینی اندازه ی فهم الانم (که زیادم نیست)می فهمیدم اون موقع.

یه کاری که حتمن می کردم این بود که برم دنبال فوتبال بازی کردن.خیلی حرفه ایی قطعن دو سه ساله به یه چیزایی میرسیدم..خیلی غم انگیزه برای خودم.دیگه اینکه زبان و موسیقی رو که هر دو رو شروع کرده بودم و رها کرده بودم رو از سر می گرفتم و به یه جایی می رسوندم.من خر فکر می کردم برای همه این ها دیر شده.زود نبود اما اصلن دیر نبود.

یه مرضی تازگیا پیدا کردم.یه کم ایده آل گرا شدم.توی این سن و سال می خوام خیلی خوب بازی کنم.خیلی خوب ساز بزنم.خب نمیشه.حالا الان بهترم تازه یه مدت گیر داده بودم که توی هر تیمی باشم اون تیم رو برنده کنم.حالا من رو تصور کنید که هم تیمی هام شدن چهارتا آدم مافنگی و دارم توی زمین ملت رو سلاخی می کنم که به هر قیمتی برنده باشم.یا توی موسیقی.خودمو می کشم در طول هفته بعد می رم پیش استادم گند می زنم.می گه خوب بود.نا امید کنندس.هی یکی تو گوشم زمزمه می کنه این طوری هیچی نمیشی.عکس تار به دست نوجوونی علیزاده و لطفی اعصابمو خورد می کنه.اینا مال میان سالیه.من تازه یادم افتاده میانمایگی کشندس.یه چیز خوب بودن بهتر از چند تا چیز معمولیه.از طرفی هم اصلن دلم نمی خواد یک آدم خشک تک بعدی بودم مثلن یه نوازنده ی بی اخلاق بی مغز یا یه استاد زبان خبره که یه دوست هم نداره.

حالا از من بگذریم .همه اینا رو گفتم که بگم اگه تو حال و روز اون وقتای من هستید.اول اینکه منتظر کسی نباشید که بیاد.بعد اینکه اگر آدمایی رو می شناسید که این قابلیت رو دارند که براتون کاری کنند و حرف گره گشایی بزنند حتمن حتمن حتمن بی خجالت و رودربایستی شما برید سراغشون و باهاشون حرف بزنید.دیگر اینکه دیر نیست.والا دیر نیست.این تصور که دیر شده واقعن نابود کننده است و شیطانی.دیگر اینکه جان هر کی که دوستش دارید یه کاری بکنید. به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل بابا.دیگر اینکه اگر در زمان مناسب تصمیم نگیرید گذر زمان خودش براتون تصمیمی رو می گیره و به مسیر هایی می افتید که ممکنه باب میلتون نباشه.

حالا اگر حال کامنت گذاشتن دارید اول بگید برای من چه توصیه ایی دارید. دیگر اینکه به بیست ساله های مخاطب این بلاگ چه توصیه هایی دارید.

.