شانس آورد ...

نوشته ای از آقای

مسعود قادری آذر

.

یک روز هم می‌آید که دختر بیست ساله‌ام زنگ می‌زند و با صدای بچه‌گانه می‌گوید: «سلام بابایی! چطوری؟» من می‌گویم: «مثل آدم حرف بزن! چند بار باید بهت بگم؟»
او هم بلند بلند می‌خندد. ناراحت نمی‌شود، چون مرا می‌شناسد. دختر و پدر باید با هم اینطوری باشند. می‌گویم: «با دوس‌پسرت که حرف نمی‌زنی!» قهقهه‌های خنده‌اش در هق‌هقِ گریه حل می‌شود. می‌گوید: «هوتن باهام به هم زده!» و زار می‌زند. می‌گویم: «هوتن غلط کرده!» و توی دلم می‌گویم همان بهتر که از دست این پسرکِ سوسولِ اسپورتِ مهندس که گل سرخ زیر نگاهش می‌پژمرد، خلاص شدیم. اگرچه کاش رابطه را دخترم تمام می‌کرد. می‌گویم: «کجایی دخترم؟ میام پیشت.» کمی آرام می‌شود و می‌گوید: «خونه.»
از پارک راه می‌افتم سمت خانه و به این فکر می‌کنم که تعدادی از اسرار رابطه‌ی خودم و مادرش را برایش فاش کنم تا ذوق کند. کامیونی نزدیک می‌شود. سرعتم را زیاد می‌کنم. از پشت کامیون یک موتوری ظاهر می‌شود. موتور از تویم رد می‌شود و مرا پرت می‌کند زیر کامیون. من به دو قسمت نامساوی تقسیم می‌شوم. چند شب بعد روحم به خواب زنم می‌آید. می‌گویم: «شانس آوردم آخرین لحظه سرمو کشیدم عقب، کله‌ام نرفت زیر چرخ کامیون وگرنه صورتی برام نمونده بود.»