برای محسن

روز شنبه مورخه سوم مهرماه سال یکهزار و سیصدو هفتاد و هشت هجری خورشیدی ساعت سه بعد از ظهر تمام ورودی های  جدید رشته جامعه شناسی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه       تهران وارد کلاس بزرگی شدند از مجموع سی و پنج نفر قبولی اون سال، هفت نفر پسر و بیست و هشت نفر دختر بودند  بین همه ی اون افراد از همون روز اول رفاقتی بین من و محسن باقرلو شکل گرفت که امشب بیست سالش هم تموم میشه!

اینکه تو این بیست سال چه خاطراتی رو از سر گذروندیم مثنوی هفتاد من کاغذه! 

روز و شب خوب و بد داشتیم زشت و زیبا داشتیم خنده و گریه داشتیم  دلتنگی ودلخوری داشتیم بالا و پایین داشتیم  خیلی چیزا داشتیم اما هیچوقت نارفیقی و نامردی نداشتیم بی حرمتی نداشتیم ضایع کردن و شرمنده کردن نداشتیم گاها اختلاف های جدی داشتیم اما تو روی هم وایسادن نداشتیم...

 دیوار رفاقتمون  گاهی نم کشید اما هیچوقت طبله نکرد که بخواد بریزه چون باور داشتیم یه چیزهایی رو نباید هیچوقت از دست داد مثل دوست واقعی!

آره منو محسن دوست واقعی بودیم رفیق جونی، بود جاهایی که رویاهامون از هم دور میشد اما باور داشتیم که درست میگن:

نفس شروع زندگیست،عشق قسمتی از زندگیست،اما دوست خوب قلب زندگیست ...

از صدو سی و شیش واحد درسی، صد و بیست و هفت هشت واحدش رو باهم برداشتیم تو دانشکده به ما میگفتن دوقلوهای افسانه ای، دوست و رفیق خیلی زیاد کنارمون بود از هر دو جنس، باعث ایجاد کینه و حسادت و خباثت تو دیگران هم میشد خیلیا پبش بینی میکردن این رفاقت یه جایی تموم میشه اما نشد چرا چون حکایت رفاقت ما حکایت سنگهای کنار ساحل بود اول یکی یکی جمع شون میکنی تو بغلت بعدش یکی یکی پرت شون میکنی تو آب ؛اما بعضی وقتها یه سنگهای قیمتی گیرت میاد که هیچ وقت نمی تونی پرت شون کنی …

یه روزی یه اتفاق بزرگ باعث شد از هم کمی دور بشیم چون رویکردمون نسبت بهش صدو هشتاد درجه فرق داشت حالا اون اتفاق یه حادثه سیاسی بود یا اجتماعی یا فرهنگی یا شخصی یا حالا هرچی، بماند اما رفاقته همچنان پابرجا بود چون ایمان داشتیم که 

((یاد ها فراموش نخواهد شد حتی به اجبارو دوستی ها ماندنی اند حتی با سکوت...))

من عمده داشته و نداشته هام رو از رفاقت با محسن دارم به یمن  رفاقت با محسن بود که با کلی آدم نازنین آشنا شدم و سرجمع هم ازش راضی و خشنودم ما دلمونآسمون آبی میخواستآسمون،  چون وقتی دلت آسمون داشته باشه

چه تو کنعان باشی،چه تو کاخ ورسای،چه ته چاه ویل باشی چه تو ثریا،چه تو زندون هارون باشی، چه عزیز مصر، آسمون آبی  بالاسرته...

چقدر زیادن شب هایی رو که با حرف زدن به صبح رسوندیم چقدر از پل گیشا تا امیر آباد و انقلاب و از اونجا تا میدون آزادی پیاده اومدیم و حرف زدیم شعر خوندیم قصه بافتیم قهقهه زدیم بغض کردیم چون مومن بودیم به اینکه  رفیق کسیه که به چرت و پرت هات کاملا گوش میده و بهت میگه که اینا چرت و پرته و دوباره به چرت و پرت هات گوش میده! حالا مهم نبود اینکه  یه زمانی سه شبانه روز تو خونه ما یه کله حرف غیر تکراری زده باشیم یا برسه  روزی که تو ویلای نور حتی یه جمله هم بینمون رد و بدل نشده باشه!

اینکه تو بهترین و بدترین شرایط حواسمون باشه رفاقتمون ضایع نشه، اینکه فهمیده باشیم تو این روزگار میتونیم آخرین سنگر باشیم واسه همدیگه،اینکه بهم گفته باشیم اونچه ناگفتنیست،  اینکه بعد این همه سال و دور افتادنی که شرایط تحمیل کرده بهمون هنوز یادمونه کی چی دوست داره و چی حال اون یکی رو  خوب میکنه یعنی جنس رفاقتمون اصل اصله...

محسن لوطی لوطیه، با مرام و عشقی، دل گنده و با صفا،یه مرد بزرگ که افتخار میکنم به رفیق بودن باهاش و امشب شمع تموم شدن بیست سالگی این رفاقت رو فوت میکنم به امید صدوبیست ساله شدنش...

زنده باشی تا همیشه تاواریش