همیشه دست بهار در کار است...

می دانی دخترک؟!

عاقبت شیر فهم نشدم این که تمام خواستن ها و خواستنی های ما یک جور خوشگلی در بهار ختم به خیر می شوند و سنجاق می شوند به حلقه ی وصل، تقدیر بهار است یا تقصیر باقی ِ آن هشت نه ماه ِ سال!

راستکی و واقعنی گاهی اوقات خیال برم می دارد که حکمن خیلی وقت پیش، بهار، جایی برای رسیدن من، یا ما، به خواستنی هایم، یا خواستنی هایمان، ریش گرو گذاشته و وساطت کرده است!

بشمارم برات؟ می شمارم. شما که باشی و نگاهت که باشد ذهنم مثل ساعت کار می کند و می جورد بین خاطره ها...

بهار بود که کنج دیوار حیاط پشتی خواستنت را کلمه کردم از گوشه ی دلم چیدم پیش چشمات، ریز ریز، نفس نفس.

نشسته بودی، خاکشیر مزاج، زل زده بودی به خیابان ِ خالی ِ آن طرف فنس های دانشگاه. نشستم کنارت، دو وجب آن طرف تر، پرسیدم "چرا؟" گفتی: "مادرم دو تا پاش رو کرده تو یه کفش که دختر به فارس نمی دیم" گفتم "خو نده" گره ِ بین ابروهات کور تر شد، ادامه دادم: "ما می گیریم"، باز شد گرهه ... بهار بود، مگه نه؟! 

آقام وسط اتاق ایستاده بود زور می زد تا کار از کار نگذشته دستش بیاید با خودم چند چندم. وسط غائله و حرف و نقل یکباره گفت: "گیرم پس فردا جنگ بشه، بریزن، بزنن، بگیرن، کردستان از ایران جدا بشه. اونوخ چی؟!" دست کردم لای موهام، پوزخند زدم جواب دادم: "بدیش چیه؟ عروس خارجی گیرت میاد، بی دردسر" خندید. رضا شد... بهار بود

بهار بود که کل زندگیمون شد سه تا چمدون و چند تا کارتن و یه تلویزیون 14 اینچ و یه یخچال و یه گاز و دو تا ماچ وسط یه چهاردیواریه نُقلی که تمام دنیای ما دو تا را جا داد توی خودش... اونوقت من و تو و چهاردیواری شدیم یکی :-)

هنوز با منی؟ هوشت هست؟! بهار شده دخترک. این یعنی یک انتظار ِ خوب برای ما که شرطی شده ایم به معجزه ی بهار و خو کرده ایم به تکرار ِ باز شدن گره خواستنی هایمان توی این فصل. می بینی؟! تکرار همیشه هم بد نیست به خدا. باز هم نشسته ایم، دو تایی، منتظر، منتظر، منتظر، خیلــــــــــــــــــــی منتظر، که بهار شکوفه کند، در دلمان، پیش چشممان، توی عمق ِ عمق ِ خوشبختی مان و روی شاخه های این درخت! همین درختی که خیلی سال پیش کنج ِ دیوار حیاط پشتی ِ دانشگاه کاشتیم. صبور باش خاتون، اعتماد کن به بهار...