چالدران

فارغ از هرگونه پیش داوری و تعصب و پا گذاشتن به میدان مباحث بی پایان بدون نتیجه، با فاکتور گرفتن از صدا و سیما و همچنین دستگاه های تبلغاتی حکومتی، یه سئوالی  بدجور ذهنم رو درگیر کرده.

چرا در رثای کشته شده در راه عقیده ( محسن حججی) دوستان و اطرافیان ما  بسیار پررنگ بودند و فعال اما برای کشته شدگان در راه وطن ( هشت نفر مرزبان در چالدران) کمتر کسی دست بقلم شد اعم از فضای حقیقی و مجازی...

پی نوشت: حدودا بیست سال پیش در منطقه عملیاتی کردستان  خدمت سربازی ام رو انجام دادم و یکسری کلمات مفاهیم عمیق تری رو برام تداعی میکنه.

برای تمام مرزبانان  میهنم آرزوی سلامتی دارم.

کوروش

بدون هیچ گونه شرح و تفضیل و تفسیر

توئیت آیت الله کعبی، نماینده مجلس خبرگان رهبری و عضو پیشین شورای نگهبان:

اگر کوروش امروز از خوابش بیدار شود و مجد و عظمت ایران در سایه اسلام را ببیند خواه گفت: اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمد رسول الله.

دایی

تقریبا یکماهی میشه بعضی شبا برگشتنی مسافر گذری سوار میکنم حالا یه نفر، دونفر بعضی شبا هم هیچی. جمعه شب ساعت حدود 12 تو میدون آزادی هفت هشت نفر از بچه های کار یا همون کودکان خیابانی، خواستند برسونمشون با نصف کرایه اون مسیر قبول کردم.  هفت نفر بودن، ده ساله داشتن تا شونزده هفده ساله ،  ماشین رو گذاشته بودن رو سرشون جیغ و هوار و دست و سوت و همنوایی با  ضبط ماشین که بالاترین درجه پخش صداش رو داشت تجربه میکرد میخندیدن و شاد بودن منم با شادی اونها شاد و بی توجه به نگاه متعجب سایر ماشین هایی که از کنارمون رد میشدن، دل به دلشون داده بودم اجازه دادم هر کاری که دوست دارن انجام بدن، بدون اعتراض یا تحقیر که قبلا بارها دیده بودم راننده ها نسبت به این بچه ها اعمال میکنن ،اسم خواننده ها رو میپرسیدن با حوصله جواب میدادم ، کنترل ضبط دستشون بود. کلا تجربه جالبی شد(هرچند به دیگران توصیه نمیکنم نصفه شب تو جاده مخصوص هفت  هشتا نوجون رو سوار ماشینشون کنن)   علی رغم  الفاظ  رکیکی که نسبت به هم بکار میبردن ولی ته حرفها و نگاهشون یه معصومیت خاصی بود  وقتی با لبخند جواب سئوال هاشون رو میدادم نیششون تا بنا گوش باز میشد واقعا متوجه نشدم چه جوری 25 دقیقه فاصله  آزادی تا قلعه حسنخان طی شد  اونها سرخوش بودن و پر انرژی و این شادی به من هم منتقل شده بود. وقتی پیاده شدن  موقع خداحافظی گفتن دایی خیلی دوست داریم خیلی باحالی...واقعا هیچ کاری نکرده بودم فقط بهشون احترام گذاشته بودم مثل احترامی که برای سایر افراد قائل هستم  ولی اونها ظاهرا اولین باری بود که چنین برخورد محترمانه ای رو تجربه میکردن، ازشون که دور شدم ناخودآگاه اشکم جاری شد.

((با یک نگاه خسته و یک جور دلخوری))

با دلیل، بی دلیل، درست یا غلط، موجه یا غیر موجه، منطقی و پذیرفتنی یا غیر قابل قبول... در هر صورت آدم ها گاها دلخور میشوند، فارغ از علت  صحیح یا نادرست بودنش،  رفتار انسانها وقتی دلخور هستند رو میشه به دو بخش کلی تقسیم کرد مثلا بعضیا وقتی دلخور میشن سریع میگن و طرف یا اطرافیانشون متوجه دلخوری اون فرد میشن، بعضیا دلخوریشون رو با رفتارشون نشون میدن و اگه کسی نخواد خودش رو بزنه به کوچه علی چپ حتما متوجه میشه که اون آدم دلخور شده، بعضیا  وقتی دلخور هستن داد و هوار راه میندازن دعوا میکنن شلوغ بازی درمیارن، بعضیا هم چونان تو سکوت فرو میرن و منفعلانه رفتار میکنن که کمتر کسی میتونه بفهمه چرا و از چی دلخور شدن... مثال زیاده اما بطور کلی اونهایی که ناراحتی و دلخوریشون رو نشون میدن راحتتر زندگی میکنن و کمتر دچار مشکلات روحی و روانی و ارتباطی میشن اما اون دسته از افرادی که بخاطر غرور، تربیت، نوع نگرش و نگاه و یا هر علت دیگری دلخوریشون رو بروز نمیدن و اصطلاحا تو خودشون میریزن. کم کم تغییراتشون آغازمیشه دایره روابطشون کوچیک و کوچیکتر میشه، کم حرف و گوشه گیر و منزوی میشن،خنده و شادی باهاشون قهر میکنه،بی توجه و کم حوصله میشن دیگه کمتر دوست داشته میشن و کم کم رو به فراموشی میرن، احساساتشون رو دائما انکار و پنهون میکنن، کسی هم  نمیتونه بفهمه که دلشون از چی گرفته،بعضا هم به جاهایی میرسن که نباید و نشاید...

پی نوشت: سرماخوردگی در تمام ایام سال، نخ سوزن در پاییز خر است.

((تهران منهای تو یعنی رشت بی باران))

1- سرپرست سابق شهرداری رشت طی نامه ای به خود با استفاده از دو پست حقوقی خودش منزل مسکونی در رشت را در اختیار خود قرار داد!

در این نامه که شهریور ماه از سوی معاونت حمل و نقل و زیربنایی شهرداری رشت خطاب به سرپرست شهرداری نوشته شده است فرد تقاضا کننده(جمشیدپور) واگذاری منزل مسکونی متعلق به یکی از شهرداری های مناطق را درخواست کرده است!

خود این سرپرست هم طی پارافی خطاب به معاونین شهرداری خواستار اقدام در این رابطه شده است. یعنی در اسرع وقت هم برای خودش نامه نوشته است و هم دستورات لازم را برای پیگیری آن مبذول داشته است!

2-مورد دیگری از شهرداری رشت
امور اداری به شهردار منطقه  (محمد پورناصرانی ) نامه زده کارمند نمونه ات را معرفی کن!

جناب شهردار هم نامه زده خودش رو نمونه معرفی کرده است.

................................

فارغ از تمام تحلیل های که میشه نوشت سئوالی  که ذهنم رو درگیر کرده اینه که چند درصد ما در شرایط مشابه دست به همین کار نمی زدیم؟!!!

روایت

آورده اند:

((یکی از علما را پرسیدند که یکی با ماه روئی است در خلوت نشسته و درها بسته و رقیبان خفته و نفس طالب و شهوت غالب.
هیچ باشد که به قوت پرهیزگاری، او به سلامت بماند؟
گفت: اگر از مه رویان به سلامت بماند، از بدگویان نماند!))

چرک

هر کسی بنا بر سطح فرهنگ،تربیت و اخلاقی که مبتنی بر آن رشد کرده و به امروز رسیده یه اسمی براش میذاره  که هر کدوم از این اسم ها و صفات هم خودش باز قابل تحلیل هست مثل: بددهن، لیچارگو،مهمل باف،متلک گو،هرزه دهن، چاله میدونی،دهنش چاک و بست نداره و.... اما یادم نیست کجا شنیدم که کسی میگفت چرک حرف میزنن و چقدر این کلمه تمام و کمال و به خوبی  حق مطلب رو ادا میکرد.

فارغ از فحش ها و شوخی های تمام جنسیتی که متاسفانه بخش عمده اش متوجه زنان است بعضی وقتا سر مسائل ساده  و حتی زمانی که قصد توصیف  موضوعی را دارن به مشمئز کننده ترین شکل ممکن از کلمات استفاده میکنن جوری که فقط و فقط همپالگی های خوشون از این شکل صحبت لذت می برند ولاغیر.

اینکه عده ای تمایل دارن اینجوری  ارتباط برقرار کرده و از هر صد کلمه ای که بکار میبرند بیش از نود  درصد کلمات، کلمه هایی رکیک و زننده و عمدتا جنسی هستند به خودشان ارتباط دارد اما وقتی در فضای عمومی اجتماع این شکلی حرف میزنن  بسیار تاسف برانگیز و خیلی ناراحت کننده هست و این مسئله صرفا مربوط به یک قشر یا یک صنف نیست و تقریبا شامل اکثریت مردم میشه حالا شدت و ضعف داره اما کمتر قشری هست که بتونه خود رو مبرا از این مسئله بدونه...

چرک حرف زدن شاید برای مخاطبش عادی باشه اما قطعا و حتما ناظر بیرونی رو اذیت میکنه، اگه نمی تونیم مودب باشیم و شیک و مجلسی حرف بزنیم لااقل بیاییم چرک حرف نزنیم حرمت حضور دیگران رو داشته باشیم، از دیگران مهم تر حرمت فکر و زبون خودمون رو داشته باشیم.

دندون

حدودا دو هفته دندون درد داشتم برای منی که هرشب مسواک میزنم و جنس دندونام خوبه، کمی آزار دهنده بود اما ظاهرا رسیده بود به عصب و غیر از لیدوکائین  هیچی آرومش نمیکرد. خلاصه پونزده روز با مکافات درد و البته آرامش پس از لیدوکائین رو تجربه کردم هنوز هم  دلیلی پیدا نکردم که چرا با این درد، مبارزه محکوم به شکستی رو راه  انداخته بودم یه جور لج بازی عجیب و غریب... نهایتا سه شنبه هفته پیش آخر شب داداشم که دوستش  یه دندون پزشک تجربی هست زنگ زد بیا خونه ما رفیقم دندونت رو ببینه، رفتم  حدود یکساعت و نیم رو دندونم کار کرد اما سرآخر هم نتونست عصب کشی کنه، کلافه شده بودم گفتم آقا اصلا  دندون رو بکش و خلاص کلی آپول تو لثه ام زد و  حدود یکساعت هم با دندونم کلنجار رفت که نهایتا موفق نشد و گفت دندونت فک جوش هست.  حالا ساعت شده سه صبح دندونم درد نمیکرد اما فکم آزرده شده بود و مطمئن بود به محض اینکه اثر دارو ها  ازبین بره عذابم شروع میشه، نتیجتا تصمیم گرفتم برم درمونگاه استخر که شبانه روزی دندون میکشن و همه ازشون تعریف میکردن، خلاصه  دکتر دندان پزشک غیر تجربی! درمونگاه به مدد وسایل و آمپول خیلی قوی اش دندونم رو کشید و خلاص...حالا اینا رو واسه این  تعریف کردم که بگم ما همیشه برای دیگران راحت نسخه میپیچیم اما به خودمون که میرسیم انواع و اقسام روش های معقول و غیر معقول رو بکار میبریم جز استفاده از روش عقلانی و صحیح، اصلش اینکه انگار خمیرمایه ما رو جور دیگه یی ورز دادن که تا کارد به استخون نرسه از اقدام درست خبری نیست که نیست تا مجبور نباشیم معقول نمیشیم تاجنگ هست صلح چرا، تا میشه زجر کشید آرامش چرا ، تا میشه زخمی بود سلامت چرا... این اتفاق باعث شد یادم بیفته خیلی از هم نسل های من هم هرکدوم به نحوی از انحاء درگیر میشن با ماجراهای مختلف زندگی  و خودشون رو عذاب میدن و تا کار به جای باریک نرسه و کارد سلاخی استخونشون رو لمس نکنه تن به تصمیم صحیح نمیدن ، حالا هرکسی به فراخور شرایط و تجربیاتش اما تو اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نمیکنه.

چرا نسل ما اینجوریه نسل کارد و استخون