قصه دوم : حکایت آن آدیداس یک میلیون و دویست/ سیصد هزارتومانی

مهدی یک مهمانی مجردی گرفته بود . اشتباه نکنم روز پنجم/ ششم عید پارسال .

گفته بود همه دو تایی بیایند که من گفتم من که یکنفر بیشتر نیستم چی ؟ گفت : غصه نخور . تنها بیا ایشالا که دو تایی بر می گردی .

آقا قندی توی دلمان آب شده بود که نگو . کلی چیتان فیتان کردیم و بهترین لباس هایمان را پوشیدیم و در ماتحتمان هم عروسی بود که شاید مهمانی مهدی مقدمه ای باشد برای از تنهایی در آمدن مان . با سر ژل مالی شده و صورت شش تیغ و لباس های اتو خورده و عطر مدهوش کننده وارد انباری شدیم در طلب آدیداس نازنینمان ولی حالا بگرد و کی نگرد . انگاری آب شده بود و رفته بود توی زمین . با همان سر و وضع آنکارد و البسه پلوخوری ، انباری خاک گرفته را یک دور تکاندم اما خبری از آدیداس نبود .

داد زدم : خانوم جان ! آدیداس منو ندیدی ؟

گفت : چیتو ندیدم ؟

گفتم : کتونی . یه جعبه توی انباری بود . اینجا رو این قفسه . شما برش نداشتی ؟

خانم جان گفت : مگه کفش تو پای من میره مادر ؟ ماشالا پات اندازه قبر بچه است .

گفتم : نه خانوم جان ! نمیگم که شما پات کردی . میگم شاید چشمت خورده باشه

خانوم جان گفت : مادر من چشم دارم آخه ؟

گفتم : واسه همین میگم . شاید اشتباهی به جای چیزی دیگه ورش داشتی

خانم جان گفت : واسه چی می خوای حالا ؟

گفتم : دارم میرم مهمونی . کفش خوب ندارم

خانم جان گفت : خب برو یکی دیگه بخر

گفتم : خانوم جان یه میلیون پولش بود . از کجا دوباره بخرم ؟

خانوم جان محکم با دو دست زد روی پایش و گفت : یه ملیون تومن رو گذاشتی تو انباری ؟ میذاشتی تو گاو صندوق آقات .

می گویم : خانوم جان ! اذیت نکن . ندیدیش؟

خانوم جان می گوید که روحش بی خبر است و من هم ناچار با یک کفش معمولی می روم مهمانی مهدی و انقدر حالم گرفته است که به جای تماشای عشوه و لوندی داف های مهمانی مدام قیافه آدیداسم می آید جلوی چشمم و مهمانی بدون رسیدن به هیچ نتیجه مثبتی ، کوفتم می شود .

**********************

همیشه به آدم هایی که دست و دلشان می رود برای خودشان خریدهای گرانقیمت بکنند حسودی می کنم . خودم را توجیه می کنم که اینطور آدم ها عاقبت اندیشی ندارند و ولخرج هستند و مارک بازی کار خوبی نیست اما اینها همه توجیه است . کسی که برای خودش جنس گرانقیمت می خرد علاوه بر اینکه به خودش احترام می گذارد معمولا جنس با کیفیت تری هم خریده است و از لحاظ اقتصادی هم کار عاقلانه تری می کند . انگلیسی ها یک ضرب المثلی دارند که می گوید : ما انقدر پولدار نیستیم که برویم جنس ارزان بخریم . انگلیسی ها حتما یک چیزی حالیشان می شود که همچین چیزی می گویند دیگر ؟

از یک طرف حساب می کنم که با پول این آدیداس ششصد هزار تومنی شاید بشود شش جفت کفش چرمی خرید و راحت سه سال دغدغه کفش خریدن نداشت . بعد می گویم آخر تا کی مراعات جیب و دخل و خرج را بکنم ؟ من که زن و بچه ندارم نباید کمی هم به خودم برسم ؟ یعنی من حق ندارم بعد از سی و خورده ای سال یکبار یک خرج مشتی برای خودم بکنم و یک چیزی بخرم که همیشه آرزویش را داشته ام ؟

رو می کنم به فروشنده و می پرسم : آقا ! خداییش آدیداس اصله ؟

با لهجه شیرین سیستانی می گوید : اصله خیالت جمع . شناسنامه داره

می پرسم : آخرش چند ؟

می گوید : شش صد . یک ریال کمتر نمیشه . ما مثل تهران چانه نمی زنیم . قیمت خوب میدیم و قیمت خوب می فروشیم . آنجا 100 تومان گرانتر میگن بعد که 20 تومان تخفیف بگیری خوشحال میشی . ببر این کفش یک عمر کار می کنه . شک نکن

بدجور وسوسه شده ام این آدیداس خوشرنگ و رو را بخرم . یکجور وسوسه که می دانم اگر بخرم شاید پشیمان بشوم ولی اگر نخرم حتما پشیمان خواهم شد . حساب می کنم حق ماموریت سه روزه ام نهایتا 200 تومان خواهد شد و اگر بخواهم این لعبت زیبا را مال خودم بکنم چهارصد هزار تومان دیگر هم باید بسلفم .

مگر آدم چقدر زنده است ؟ شاید همین امروز هواپیمایم افتاد و مردم . چرا نباید چیزی را که دوست دارم بخرم ؟ اینها را با خودم می گویم و بعد مشتم را گره می کنم و با لبخند به فروشنده می گویم : برش می دارم .

*******

- یک و دویست/ سیصد ...

می پرسم : چی ؟ میلیون ؟

پسرک جوان به من می خندد و می گوید : نه پس هزار . اما اگه بخوای من بفروشمش یه تومن بیشتر بر نمی دارم . باید واسه ما هم منفعت داشته باشه .

می گویم : آقا مطمئنی ؟

جواب می دهد : آقا ما کارمون اینه . شوخی که ندارم . مگه خودت چند خریدی ؟ انداختن بهت ؟

می گویم : نه از زاهدان خریدم . فکر نمی کردم انقدر گرون باشه . یعنی شک داشتم یه وقت تقلبی در بیاد .

پسر جوان می گوید : نه خیالت راحت اصله . شناسنامه داره . اگه بخوای یه تومن برش می دارم

تشکر می کنم و از مغازه بیرون می زنم و تمام ورزشی فروشی های منیریه را با لبخند طی می کنم و خوشحالم از اینکه یکبار هم که شده بابت چیزی پول داده ام که ارزشش را داشته است .

******************

حالا که دارم فکر می کنم می بینم خریدن جنس گرانقیمت  هنر می خواهد و استفاده از آن جرات . آدیداس یک میلیون و دویست تومانی نازنینم را یکبار بیشتر نپوشیدم آن هم روز عروسی دخترخاله محبوب . انتظار داشتم هرکس مرا می بیند دهانش باز بماند و به به و چه چه کند و بپرسد : از کجا خریدی ؟ و من هم بادی به غبغب بیاندازم و بگویم از منیریه خریدم . یک و دویست / سیصد پولش رو دادم . اصله شناسنامه هم داره .

اما هیچکس نپرسید . یعنی هیچکس نفهمید که من آدیداس به پایم دارم . فقط آقاجون یک تکه انداخت که چرا کت و شلوار نپوشیده ای ؟ خواستم بگویم : آقا جان ! کت و شلوار با کتونی که نمیشه . بعد هم باید برایش توضیح می دادم که بالای این کتونی ششصد هزار تومان پول داده ام که حتما پیرمرد سکته می زد از ناراحتی . این شد که هیچکس نفهمید من چه آدیداس اصل و گرانقیمتی پایم است . شاید هم فهمیدند و از حسودی به روی خودشان نیاوردند .

آن شب بعد از عروسی آدیداس نازنینم را خوب با روغن مخصوص تمیز کردم و برای اینکه از رنگ و رخ نیفتد تویش حسابی روزنامه چپاندم و با جعبه اش گذاشتم توی قفسه انباری گوشه حیاط خانه خانم جان . شبها موقع پیاده روی خیلی دوست داشتم پایشان کنم چون انقدر سبک بودند انگار پا برهنه ای اما دلم نمی آمد . کدام احمقی آدیداس یک میلیون و دویست هزار تومنی را پایش می کند برای پیاده روی ؟ برای فوتبال هم همینطور . اگر یک وقت موقع شوت کردن می گرفت به کفپوش سالن یا کسی تکل می زد و خراشی به آن می افتاد چه خاکی به سرم می ریختم ؟

************************

در تمام این یک سال روزی نشده که از کنار انباری رد شده و با حسرت به آدیداس نازنینم فکر نکرده باشم . روزی هم نشده که به خانوم جان غرولند نکنم که چرا همینطور در حیاط را باز می گذارد که مردم سرشان را بلانسبت مثل گاو بیاندازند و بیایند تو ؟ بیشتر از همه از این می سوزم که این آدیداس را با چه خون جگری خریدم و یکبار بیشتر استفاده اش نکردم . کاش حداقل دوبار باهاش فوتبال می زدم یا پیاده روی می رفتم تا اینطور حسرت نخورم .

خانوم جان رفته بود خرید عید کند و به من سپرده بود که دستی به سر و وضع حیاط بکشم . زنگ در به صدا در می آید و مردی ژنده پوش شبیه کارتن خواب ها می گوید : یه کمکی به ما بکن

می گویم : چه کمکی ؟ من خودم محتاجم

می گوید : حاج خانوم همیشه به ما کمک می کرد

می گویم : حاج خانوم نیست . برو هر وقت اومد بیا

بعد یاد حیاط می افتم و با مرد طی می کنم اگر حیاط را خوب آب و جارو بکند و آشغال ها را ببرد بیرون سی هزارتومان به او می دهم و او هم با خوشحالی قبول می کند .

حیاط عین دسته گل شده است . خانوم جان احتمالا ذوقمرگ می شود از هنرنمایی نوه دسته گلش . سه تا اسکناس ده هزار تومنی می شمارم و به دست مرد ژنده پوش می دهم . خدا برکتی می گوید و خداحافظی می کند و از در بیرون می رود .

اما هنوز چند دقیقه نگذشته دوباره در می زند. می پرسم : چیه ؟ مگه طی نکردیم ؟

می گوید : کفشی لباسی چیزی نداری بدی به ما ؟ به خدا ثواب داره شب عیدی

می گویم : نه آقا نداریم

خیلی طلبکارانه می گوید : چقدر تو بد اخلاقی . حاج خانوم بنده خدا خیلی مهربون بود .

می گویم : من همین الان سی تومن بهت دادم . چشمت رو بگیره الهی

به کفش هایش اشاره می کند و می گوید : ببین ! اینو پارسال حاج خانوم داد بهم  . شما که استفاده نمی کنید خب بدین من بپوشم . به درد شما که نمیخوره ولی من یکساله که می پوشم .

با دیدن کفش های مرد ژنده پوش آه از نهادم بلند می شود وقتی می بینم آدیداس یک میلیون و دویست هزارتومنی نازنینم به چه روزی افتاده است .

کفش کهنه ولی سالم سال قبلم را با آدیداس یک میلیون و دویست هزار تومانی آقای ژنده پوش طاق می زنم و بیست هزارتومان  دیگر هم سر می دهم که فکر نکند سرش کلاه گذاشته ام . 

هرچند آدیداس نازنینم از ریخت و قیافه افتاده است و دیگر نمی شود با آن به مهمانی رفت اما هنوز هم که هنوزه آدیداس است و اصالت دارد .

اگرچه  به روی خانم جان نیاوردم که چه سوتی عظمایی داده است اما همیشه مرد ژنده پوش را دعا می کنم .

چون آدیداس نازنینم را هر شب برای پیاده روی پا می کنم و هفته ای دوبار هم می پوشمشان برای فوتبال . آخ هم نمی گوید لامصب ...

+ این داستان واقعی نبود و هرگونه تشابه در اسامی و مکان ها کاملا اتفاقی است ...