دوباره هفتگ

راستش را بخواهید یکسال قبل در همین روزها وقتی هفتگ را شروع کردیم آرزوهای بزرگی در سرمان می چرخید یا شاید بهتر باشد بگویم در سرم .

مثل تمام وبلاگ های گروهی دیگر شروع پر سر و صدایی داشتیم و آرزوهای بلند بالایی

دلمان می خواست بهترین باشیم و پر مخاطب ترین

دلمان می خواست آدم های گردن کلفت مهمان هفتگ ما بشوند

و صدها آرزوی دیگر...

شاید از بین تمام نویسندگان هفتگ من بیشتر از باقی دوستان انگیزه و امید و آرزو داشتم ولی خیلی زود آن هیجانات فروکش کرد و در کمال تعجب اولین کسی که سنگر را خالی کرد من بودم . شاید یکجور دلزدگی بود و شاید هم یکجور قهر . به هر حال رفتن من از هفتگ هم اختیاری بود و هم اجباری .

به هر حال ساختمان هفتگ با یکسال قبلش زمین تا آسمان توفیر کرده است .

اجباری که برای ننوشتن داشتم مشغله کاری بود و خستگی از بلاگستان که الحمدالله رفع شده است .

همسایگان هفتگ لطف کردند و این اختیار را به من دادند که دوباره ساکن یکشنبه های این خانه باشم و من هم با کمال میل پذیرفتم .

اینکه چه بشود را نمی دانم . شاید این برگشتن هم هیجانی باشد که خیلی زود فروکش کند .

با این اوصاف آمدم بگویم که دلم برایتان تنگ شده است . هم برای شما و هم برای نوشتن و دنیای اعتیاد آورش .

برخلاف پارسال دیگر آرزوهای بزرگ و بلند ندارم . فقط دوست دارم چرخ هفتگ بچرخد و چراغش روشن بماند . همین ...

ممنون می شوم که از این هفته یکشنبه ها دستخط مرا بخوانید .

توضیح :

این عکس را پاییز پارسال با ساکنان مجتمع مسکونی هفتگ گرفتیم .  مسعود و محمد دیگر از این خانه رفته اند . مهربان بانو هم توی عکس نیست .