عصر جاودانگی

تلویزیون روشنه و آقای دکتر داره از تکنولوژی چاپ پوست زنده خبر میده. دستگاهی خیلی با ظرافت در حال ترمیم پوست دست خانمی بود که آسیب دیده... با اینکه اول برنامه نوشته بود "هشدار! این برنامه شامل صحنه هایی است که برای همه مناسب نیست" اما چشم از دست هایی که بر اثر انفجار تکه پاره شده بود و داشت نشونشون میداد برنداشتم... گفت همشون ترمیم میشن... همشون... خانمی که متخصص اخلاق شناسی بود تاکید داشت با این شیوه پوست همیشه جوان میمونه و احتمال دروغ در برخوردها زیاد میشه. تو هشتاد سالته اما به راحتی خودت رو سی ساله جا میزنی... خانم متخصص ژنتیک صراحتا گفت این تکنیک برای بافت های درونی در حال انجامه و قرصی رو نشون داد که فرایند پیری در بدن رو متوقف میکنه. برای همیشه... برنامه دو ساعت بود و خیال ندارم تمامش رو براتون تعریف کنم اما چیزی که من رو تحت تاثیر قرار داد اولا تحقق افسانه‌ی جاودانه شدن انسان هاست و بعد از اون دردسرهای پیش رو...

برفرض _که البته تا چند سال دیگه فرضی در کار نیست و یک حقیقته_ من و تو قراره تا ابد زندگی کنیم، اونهایی که از دست دادیم چی... مگه میشه تا ابد با یاد کسانی باشیم که اگه پنجاه سال دیرتر متولد شده بودن، میشد که همیشه باشن... مگه میشه کسی تا بینهایت در غم از دست دادن عزیزی بسوزه... چرا تلاش کنیم؟ مگه دیر میشه؟ حالا امسال کنکور قبول نشدیم که نشدیم، الان پولدار نشدیم که نشدیم، تخصص نگرفتیم که نگرفتیم، بی کار شدیم که شدیم، عجله ای در کار نیست، ما دیگه تا ابد اینجاییم... با قطعی شدن عمرِ ابدی، معنیِ انگیزه و امید از دست میره...

 وقتشه تخیلتون رو به کار بندازین و بگین اگه مرگی در کار نباشه، دیگه چه اتفاقی میوفته...