آبباس
چند روز پیش چون جای پارک پیدا نکردم مجبور شدم ماشین رو بذارم ته کوچه نهم میرعماد، سر کوچه سفارت هند هست. عصر که رفتم ماشین رو بردارم دیدم یه پسر بچه هندی داره با توپ بازی میکنه کمی باهاش بازی کردم یکی دو دقیقه که گذشت دوید چند تا از دوستای همسن و سالش رو صدا کرد وسط کوچه یه گل کوچیک مشتی زدیم جالب اینجا بود که نه اونها فارسی بلد بودن نه من هندی و انگلیسی، ولی قشنگ حرف همدیگرو می فهمیدیم. بگذریم از نگاه متعجبانه کسایی که از کنار ۴ تا بچه که سرجمع وزنشون اندازه هم بازی چاقشون نمیشد. بعد بازی وقتی از کنارشون رد شدم برای هم دست تکون دادیم و گفتن خداحافظ آبباس... خیلی لحظات جالب و جذاب و عجیبی بود فارغ از حس و حال کودکی که همیشه آدم و لبریز از حس نشاط و خوبی میکنه، اینکه یه ایرانی باهاشون هم بازی شده بود براشون خیلی خوشایند بود اینو از خنده و شادیشون براحتی میشد فهمید.
چه کار خوبی کردین. دمتون گرم.
سلامت باشید
خیلی هم خوب
ممنونم
جوونیه و عشق فوتبال
یه آدم چهل ساله چندان جوون نیست
وقتی آدم بتونه به کودکی بازگرده تفاوت زبان اهمیتش رو از دست میده. زنده باشید و دوان دوان :)))
واقعا همینطوره، به قول مولانا (( همدلی از همزبانی خوشتر است))
به نظر من طبیعتا نباید عجیب به نظر بیاد چون بالاخره همه مون از یه گونه ی جانوری هستیم. اینکه عجیبه یه قسمت بزرگیش تقصیر حکومتهاست که مردم کشورهاشون رو از مردم کشورهای دیگه دور نگهمیدارن تا مرزهای مفهوم ملت رو پررنگتر کنن و از منافع اینکار بهره ببرن. حالا اگه اون حکومت دیکتاتوری باشه دیگه بدتر! مثلا فکر میکنم اگه این اتفاق بین یه مرد لهستانی و چند بچه ی انگلیسی اتفاق افتاده بود هیچوقت انقدر عجیب به نظر نمیرسید
عجیب بودنش بخاطر روحیه نژاد پرستی ما ایرانی هاست که هیچکس رو قبول نداریم، برخی اقوام و به سخره هم می گیریم.این بچه ها هم بیشتر جنبه نفی و نهی و تخریب و تمسخر ایرانی ها رو دیده بودن و اینکه یک ایرانی خودش رو همسطح اونها بدونه براشون جذاب بود.
در مورد حکومت های تمامیت خواه هم حق با توئه، متاسفانه اینجوری راحت تر کنترل میکنند.
آره خب. اینکه تمام تقصیر رو گردن حکومت بندازیم هم منصفانه نیست. قطعا بخشی از این مساله هم بخاطر نژادپرستی و خودبرتربینی ملی ماست