با هماهنگی صاحب شنبه!
امروز هم می آیی....
در را باز میکنم، تمام قد در آستانه در ایستاده ای!
زیر لب سلام میدهی و بعد ساکت و سنگین روی مبل لم میدهی.
مثل نوزده سالگی ام دستپاچه چایی میریزم. میدانم کمرنگ باید باشد،
بعد غذایی را که باعشق پخته ام در بشقابی میریزم.
عجله میکنم....همیشه عجله دارم...
همیشه مضطربم...به استرس معتاد شده ام...ولی اذیت نمیشوم.
تو را هم آزار نمیدهم، تازه گاهی ازین همه عجله لذت میبری!
این را از نگاههای دنباله دارت میفهمم وقتی باعجله در آشپز خانه می چرخم....یا وقتی اعلام میکنی چند دقیقه برای حاضر کردن این غذا دور خودم چرخیده ام.
همیشه برای زندگی کردن بهانه ای باید باشد...
گیرم که این بهانه چندان هم دندان گیر نباشد.
بی بهانه انگار فقط دورخودمان می چرخیم.
چه خوب که من بهانه هایم را همیشه، هرطور، پیدا میکنم .
حتی با پختن یک غذا!!!""
چه خوب که آدم همیشه به موقع بهانه هایش را پیدا کند ...
و ممنون که جور مرا کشیدی !!!
با اجازه.
برای شروع یه دیالوگ از کاغذبی خط را باهم بخوانیم تا برسیم سر اصل مطلب.
جهانگیر از حمام بیرون می آید و در را می بندد.به طرف راهرو می رود،بین راه پایش می خورد به کولهء رویا...
جهانگیر کولهء را از زمین برمی دارد:این و چرا گذاشتی اینجا؟
رویا درِ اتاق را باز می کند و می پرسد:منظورت از این چیه؟
جهانگیر:این کولهِ مولهِ رو می گم...
رویا:توی این خونه جنگزده،تنها چیزی که سرِ جاش نیس،
همین کولهِ مولهِ منهِ؟!
همان روز که وارد بحث قیاس و غیاث شدم و اکتشاف و گوشزد نکردم،به خودم گفتم: ای بابا تو که می دونی استثناء غلط نویسی قاعده شده است و حروف چین های فضای مجازی کیفیت را فدای کمیت کردند و زغال را ذغال می نویسند و اتاق را اطاق و غلتیدن را غلطیدن و آزوقه را آذوقه و مزمن را مضمن و عنبر را انبر و اسیر را عصیر و غیروذالک... پس چرا مته به خشخاش قیاس و غیاث می گذاری...منتهی بی طرفی پیشه نکردم و آن کردم که دانید.
سلام و تشکر شما که رسید،گفتم عنایتی به اکتشاف کنید که بی هیچ توضیحی امتناع کردید؛بنابراین بعداز گذشت ١٠ روز از شما انتظار می رود به وظیفه خود عمل کنید و آن کنید که باید؟!
بادرود و بدرود.