مکان
امروز نزدیک ظهر از همون مکان هایی رد شدم که دیروز نزدیک ظهر، دیروز از تمام فضای سبز کنار بزرگراه استفاده شده بود و جای سوزن انداختن تو پارک جنگلی نبود رقص رنگها و شادی کودکان و دود آتیش بود برای طبخ غذا،موسیقی در فضا جاری بود اما امروز فقط فضای خالی سبز بود و درختان بودند بدون صدا بدون شور و شوق، خبری هم از مهمانی رنگ ها نبود خلوت تر از خلوت سرشار از سکوت آزاردهنده، دیروز همه دنبال یه گله جا بودن تا بساطشون رو پهن کنن اما امروز از شرق تا غرب شمال تا جنوب پارک جنگلی تمام و کمال میتونست در اختیار هر کسی باشه...
برای هزارمین بار باخودم گفتم این آدمها هستن که به مکان ها هویت و اهمیت میدن وگرنه هیچ مکانی فی النفسه و فارغ از آدمها هویت و ارزش خاصی نداره
آخی... یاد خونه پدربزرگ و مادربزرگم افتادم وقتی تمام خانواده اونجا جمع میشدیم و دور یک سفره ساده و بدون زرق و برق بهترین لحظه ها رو میگذروندیم با خنده های بلند و از ته دل، جوری که همسایه ها حسرت میخوردن. اما حالا که اونا نیستن حتی حاضر نیستم از اون کوچه گذر کنم... واقعا "آدمها به مکان ها هویت میدن"
بله کم کم این گونه خونه ها و از این قبیل روابط دارن تبدیل به خاطرات دوردست میشوند.
اصل حرف درسته، ولی خب اینکه اون سکوت آزاردهنده اس یا نه، بستگی داره که کی بهش نگاه کنه. برای آدم برونگرایی مثل تو آزاردهنده اس، برای یه آدم درونگرا چه بسا آرامش‌بخش باشه. یا برای جانوران ساکن در پارک جنگلی...
به نظر من اینم یکی دیگه از پیچیدگیهای انسانه. اکتر آدمها اگه آدم نبینن (حتی غریبه) احساس غم میکنن، ولی در عین حال اکثرشون آرزو دارن در سکوت یه کلبه وسط جنگل زندگی کنن
تفاوت آدمها حرف درستیه اونچه مطلوب کسی هست برای دیگری آزار دهنده می باشد...
انسان سرشار از تناقض است و مسلما انتخاب ها و آرزوهایش هم از این تناقض مستثنی نیست
در آلمان هم دقیقا ما همین مشکلات رو داریم - استیکر سواستفاده از باگ بلاگ‌اسکای که موقع کامنت گذاشتن شهرک ولیعصر رو جزو آلمان میدونه!
چطوری شواینی؟ به بالاک سلام برسون
ضمنا دورتموند هورا بایرن سوراخ