((بشکنه دستهایی که بچه ها رو کتک میزنه))
فرض کنید افسرده یا خشمگین هستید، آیا در محل کارتان وقتی رییس یا همکاران شما کاری بکنند یا چیزی بگویند که باب میل شما نیست آنها را کتک می‌زنید؟ به آنها فحش می‌دهید؟ البته که نه، مگر این که قید شغل خود را زده باشید.
در خیابان هم به دلیل اینکه آزرده‌اید مردم را نیشگون نمی‌گیرید و کتکشان نمی‌زنید. می‌دانید چرا؟ چون عواقب سنگینی برایتان دارد. بنابراین هرچقدر هم که خشمگین باشید خود را کنترل می‌کنید.
اما در خانه کودک خود را کتک می‌زنید به همان دلایل فوق. چرا؟ چرا در مقابل رییس‌تان، همسایه‌تان، پزشکتان و سایرین خشم خود را کنترل می‌کنید اما در مورد کودکتان نه؟ خیلی ساده است. چون شما در کشوری زندگی می کنید که کودکان دارایی شما به حساب می‌آیند و قانونی وجود ندارد که از آنها در مقابل شما حمایت کند. قرار نیست شما مسئولیتی در این زمینه به عهده بگیرید و عاقبت بدی در انتظارتان نیست. شمایید و وجدانتان که خب می‌توانید توجیه کنید که افسرده یا خشمگین بودم و کنترل خودم را از دست دادم یا نیت بدی نداشتم و...
فراموش نکنید: شما حق ندارید با این توجیهات کودک خود را مورد آزار فیزیکی و روانی قرار دهید. به هیچ دلیلی حق ندارید. کودکان دارایی شما نیستند. آنها را کتک نزنید وتحقیر نکنید! آنها نباید تاوان مشکلات روانی یا اقتصادی شما را بپردازند.
بهناز مهرانی
دانش‌آموختهٔ روانشناسی
بشکنه واقعا..
قبلا فکر میکردم همه ی کودک آزارها خودشون کودکی سختی داشتن اما الان میدونم که اینطور نیست. شرورت ذاتیشونه. و دلایل این متن هم که جای خود
هر دلیلی که داشته باشه نتیجه اش بوجود آمدن افرادی است با هزاران مشکل روحی و روانی که متاسفانه بسیار شاهدیم این دور تسلسل باطل ادامه دار میشه، و خود کسانی که در کودکی توسط والدین مورد ضرب و شتم قرار گرفتن همین داستان رو با فرزندان خودشون دارن
هر موضوعی که تمام و کمال به وجدان یا اخلاق یا اعتقادات دینی فردی واگذار بشه به همین بلایا مبتلا خواهد شد. محکمترین بندی که میتونه تمام اعضای جامعه رو در دایره‌ی انصاف نگهداره قانون درست (و البته اجرای درستِ قانون) هست. شاهدش هم اینکه آمار خیلی از جرمها در کشورهایی که اکثریت مردمشون به خدا و آخرت اعتقاد ندارن کمتر از جاهایی مثل ایرانه که مردمش به "و من یعمل مثقال ذره شرا یره" معتقدن
باهات موافقم، چون هنوز در صدد اصلاح فرد هستن نه جامعه، بنابراین دور باطل ادامه خواهد داشت تا روزی که باور کنیم باید جامعه و ساختارها و قوانین اصلاح بشن نه افراد
کودک آزاری خیلی خیلی بده و به نظر من کودک سالاری هم خیلی بده. و اینکه آدم بتونه کودک رو درست و شایسته بار بیاره خیلی مهمه که متاسفانه هیچ معیار به دردبخور و جماع و کاملی براش وجود نداره.
اما مایلم بگم این مساله ی تنبیه ربطی به بودن یا نبودن قانون در کشور نداره. اکثریت ماها در جامعه ی کنونی کشورمون دیگه قانون رو قبول نداریم. کما اینکه در پستهای قبلی شما قانون به نظر اکثریت فقط دنبال منافع ثروتمندان هست و ما به این بهانه طرفداران گریز از قانونیم. با این حساب ترجیح من اینه به اخلاق رجوع کنیم در این باره ها. هم در باب آزردن کودک و اطرافیان، هم در مورد نگهداری اموال عمومی که شاید نفع خودمون هم در این اخلاقگرایی و نه قانونمندی باشه
با بخش اول حرفت موافقم باید یه تعادلی وجود داشته باشه نه کودک آزاری نه کودک سالاری...
اما بخش دوم حرفت که میگی باید اخلاق مدار بود در حرف قشنگه اما عملا چهل و یکساله نتیجه این نگرش رو میبینیم ترویج اخلاق باعث ریا و فساد روز افزون شده، من مخالف قانون مداری نیستم حرفم اینه که بایست قانون برای همه یکسان باشه از صدر تا ذیل که در عمل تو کشورمون اینگونه نیست.
بشکنه دست های ضعیف آزار که پایه های رحم ووجدان را می شکنند!
کودکان،حیوانات،کارگران وطبقات فرودست جامعه یک پناه محکم قانونی نیاز دارند رها کردنشون به امان اخلاق و وجدان یک جنایت اجتماعی است
کاش روزی برسه که اونجور که گفتی بشه، قانون برای حمایت از ضعیفان و مظلومین باشه نه برای حمایت ازطبقه حاکم
کاملا موافقم باهاتونولی باید جایی هم باشه که حق پدر و مادراو بشه گرفت از این بچه ها حال جو می دما
ولی وروجک دو ساله من خودش به تنهایی توانایی داره که منو در حد رئیس و همسایه و خیابون و ... شاد کنه
خدا حفظش کنه برات انشاالله
آقا من سنم کم نیست ولی دارم زیر فشارهای رووووانی پدر و مادرم له میشم
بله برخی والدین متاسفانه تا همیشه میخوان به چشم کودک به فرزندانشون نگاه کنن.