بسه عزیز
تا کجا میتونیم به خودخواهی عزیزانمون اجازه جولان بدیم؟
کی و چه وقت بالاخره کم میاریم و نهایتا صدامون درمیاد؟
اصلا درسته تحمل کنیم یا نه باید جلوشون وایسیم؟
اگه تحمل کنیم خودمون اذیت و نهایتا نابود میشیم اگر هم اعتراض کنیم ولو مودبانه و محترمانه باعث دلخوری عزیزترین عزیزانمون میشیم، که این خودش رنج مضاعفی رو به همراه داره برامون...
یعنی رسما تو وضعیتی قرار میگیریم که نه راه پیش داریم نه راه پس، با توجه به تجربه شخصی ام راه حل جامع و مانعی که مرضی الطرفین باشه سراغ ندارم شما چطور؟
..................................
پی نوشت : امشب مراقب خودتون باشید لطفا
فکر نمیکنم قانونی واسه این مسئله باشه. به نظرم باید تا زمانی که میتونیم تحمل کنیم و هر وقت نتونستیم تحمل نکنیم و عکس العمل مناسب نشون بدیم. بعضی وقتا از خودگذشتگی بی معنا میشه. من که تصمیم گرفتم دیگه تحمل نکنم البته در مورد بعضیا!
تحمل هم حدی داره، هر چند آدم برای بعضیا تحملش نامحدود هست
به نظر من هیچکس مهمتر از خودمون نیست. عزیزترین عزیز، خودمون هستیم
ضمن احترام به نظرت باهات موافق نیستم
راستی حالا که بقیه نیستن چرا بقیه ی روزارو دست نمیگیری؟
هر روز بنویس خب
خوب میشه ها
یعنی مثل رژیم غاصب صهیونیستی بقیه طبقات رو هم اشغال کنم؟
پیشنهاد وسوسه انگیزی دادی
اصولا همون قدر که اون طرف برا ما عزیزه ما هم باید پیشش عزیز باشیم که رنجش ما رو نخواد
یه وقتایی هم صحبت عشق هست که دیگه چشمداشتی نیست
اما میشه محترمانه متوجه کرد که به قول خودتون بسه عزیز
یکی از نزدیکان عزیز من تا احساس میکنن میشه با ماشین ما جایی برن ،میگن همسرشون رانندگی جاده ش خوب نیست و بسیار تابلو وبال ما میشن اینبار قرار هست اگر شنیدیم جایی رفتن زنگ بزنیم و به روی مبارکشکن بیاریم که بوالعجب چطور ی رفته اید؟!
منظورم روابط عاشقانه نبود، همونطور که اشاره کردید بیشتر روابط با نزدیکان مد نظرم بود...
این عزیزان رنجش و زحمت ما رو دوست ندارن ولی چنان درخودخواهی خودشون غرق هستن که اصولا متوجه آزار و اذیتی که تحمیل میکنند نمیشوند
هیچ راهکاری نداره چون خودکرده را تدبیر نیست
چند شب پیش برادرم که عزیز دلمه چندتا برگ چک می خواست چون مسیرش به سمت خونه خیلی ترافیک بود از من خواست که براش ببرم . با توجه به اینکه قدمی برام برنداشته و با عنایت به اینکه بارها چک کارمندیمو برگشت زده بازهم بلند شدم براش بردم و در طول مسیر هی به خودم می گفتم تو چرا این کاراها رو می کنی ؟؟ بابت چی؟؟ به جبران کدوم کارشون؟؟؟
وقتی بهش گفتم گفت از بس تو ماه و مهربونی و خیرخواهی
یه بوسم کرد و گفت عشق منی
امان از روزی که یه بوس خرمون کنه والا خره بوسمون کنه بهتره
ولی عزیزن دیگه تا عمر داریم براشون مایه میذاریم الهی که یکی پیدا بشه واسه ما مایه بذاره خواهر و برادرش فرقی نداره
چه مثال ملموس و خوبی رو تعریف کردید، اما همینکه بهش گفتین و انتقال دادین نارضایتی تون رو به نظرم قدم رو به جلو و مثبتی برداشتین
تغییر در رفتار کسانی که فداکار هستن و برای دیگران ایثار می کنن تحملش برای بقیه سخته ولی بالاخره قبول می کننش. البته آدم نمی تونه ذاتش رو عوض کنه ولی میشه تعدیلش کرد. به هر حال خارج از توان هر آدمی هست که بخواد همه ازش رضایت داشته باشن. امتحان کن از موردهای ریز و جزئی کم کم قبول میکنن. (بسوزه پدر تجربه )
این تغییر بیشتر از اونکه برای دیگران سخت باشه برای خود آدمی که عادت کرده به فداکاری و ایثار سخته، جوری که حتی دوست نداره به تغییر فکر کنه
سلام
منهم از پیشنهاد در مورد نوشتن در تمام روزها - یا هر روزی که دلتان می کشد به نوشتن - حمایت می کنم.
می دانید ... این حس احترام شما را به قول و قرار سالها قبل بلاگ می ستایم و نمی توانم اجتناب کنم از بی اخلاقی خیلی از آنها که بدون یک کلمه خداحافظی رفتند و نفهمیدند قول و قرار ها ارزش دارند. تفاوت از کجا تا کجا ...
سلام
ممنون از نظر لطف شما، انشاءالله سال جدید یک یا دو روز دیگر رو اضافه خواهم کرد به نوشتن
ببخشید جمله ام را ناقص نوشتم هر چند به هوش شما ایمان دارم و می دانم منظورم را گرفتید. باید اینطور می نوشتم:
... و نمی توانم اجتناب کنم از مقایسه با بی اخلاقی ...
با سلام و احترام
پیشاپیش سال نو مبارک
آقا سید ما رو دعا بفرمایید
سلام
ممنون، امیدوارم سال خوبی برای همه باشه
دعا هم چشم
به نظرم یه وقتایی ما فقط فکر می کنیم که اگر به طرف مقابلمون بگیم، ناراحت میشه. ولی وقتی در عمل می گیم، اصلا ناراحت نمیشه و متوجه میشه.
با اینکه شما بخواین هر روز بنویسین کاملا موافقم و استقبال می کنم :)
بله بعضی وقتا اینجوری میشه که شما میگید اما شکل دلخوریش بخصوص تو افراد سنتی محتمل تر هست.....
بابت نوشتن تو روزهای دیگه هم لطف دارید متشکرم