دیروز بازی را توی خانه دوستم دیدم.دوتایی انقدر بالا پایین پریدیم که نگو.خیلی سال بود حتی سر بازی های جام جهانی هم این همه استرس نداشتم.سر گل سوم ایران انقدر داد زدم که صدام گرفت.پنالتی ها هم که تیر خلاص بود.دوستم چند دقیقه ایی رفت با خودش خلوت کرد.من هم با بغض بر گشتم خانه.بعد با مریم رفتیم خانه پدر و مادرش مهمانی. برادر های مریم هم ناراحت بودند از باختمان.تلویزیون خانه اشان هم که طبق معمول روی شبکه ایی عراقی بود.کسی هم نگاهش نمی کرد.مشغول میوه خوردن و نهار و گپ زدن.کانال عراقی  دو سه ساعتی دوربینش را برده بود گذاشته بود وسط یک میدان شلوغ نجف.کنار مسجدی که از قضا عموی مریم ساخته است.مردم ریخته بودند بیرون و شادی می کردند.تلویزیونشان مثل ما نیست که شادی مردم را نشان ندهد.جوان ها می رقصیدند و شعار می دادند.من هم تحلیلگرم را آورده بودم بالا فکر می کردم به سهم آدم ها از شادی و غم.و اینکه مگر جمع جبریشان ثابت است که ما باید اینجا دق کنیم آنها خوش حال باشند.ولی خوب بود.شاد بودند.مردمی که اوضاع کشورشان را می دانیم.می رقصیدند بیخیال.خلاصه طاقت نیاوردم. ایرانیم طاقت نیاورد.گفتم حاج آقا ما باخته اییم تحمل نداریم شادی اینها را ببینیم.او هم خندید و عذر خواست و گفت حواسم نبود و شبکه را عوض کرد.حالا که تا چند ساعت دیگر شاید رای بیاید و نتیجه به نفع ما برگردد.یاد جوان های نجف افتادم.انگار جدی جدی مقدار شادی توی دنیا عددی است ثابت.که نمی شود همه با هم توش شاد باشند.خوش حال.خندان.خوش بخت.امیدوار.آزاد.آزاد آزاد.