قصه هفتم : تیر خلاص (2)

قسمت اول ...

مرادعلی از دیدن جلال و جبروت خیمه گاه سلطان دهانش باز مانده بود .

اینکه یکروز خیمه گاه سلطانی را به چشم ببیند هم شبیه خواب و رویا بود ولی حالا روبروی مردی نشسته که نامش سلطان صاحبقران بود . از قدیم و ندیم شنیده بود که رعیت جماعت حق نگاه کردن در چشم ولی نعمتان خود را هم ندارند چه برسد به چنین اساعه ادبی که در حضور سلطان بن سلطان ، ظل الله، قبله عالم جلوس کنند اما سلطان جهان و فخر عالم امکان خودشان شخصا با صدای همایونی گفته بودند که مراد علی بنشیند و مرادعلی هم بلافاصله همانجا چهار زانو نشسته بود و فریاد زده بود جان نثارم .

هنوز یک ماه نگذشته بود . حوالی ظهر بود و مرادعلی تازه از زمین برگشته بود و وضو گرفته بود و نمازش را خوانده بود و ناهارش را خورده بود و همانجا پای قلیان چشمهایش داشت سنگین می شد که با صدای جیغ و فریاد اهالی چرتش پاره شده بود . تا بیاید تکانی به خودش بدهد در چوبی حیاط باز شده بود و یکی از روستایی ها نفس نفس زنان خود را به او رسانده بود و فریاد زده بود : کدخدا ! کدخدا ! قشون داره میاد .

مرادعلی دوربین یک چشمی را که چند سال قبل از یک جهانگرد هالندی هدیه گرفته بود تیر کرده بود سوی اسب ها و سوارانشان تا شاید از بیرق همراهشان و شکل و شمایل و لباس هایشان عایدش بشود اینها که هستند و اینجا چه می خواهند ؟ به عنوان کدخدای ده و داناترین و سرد و گرم چشیده ترین مرد روستا تمام نگاه ها به چشم ها و لبهای مرادعلی دوخته شده بود . مرادعلی بعد از چند دقیقه رصد کردن گفته بود : نگران نباشید اینا قشون جنگی نیستن . اینا طلایه دار سلطانی هستن . هرچند مردم روستا نفس راحتی کشیده بودند از این که مورد تاراج و هجوم قشون قرار نمی گیرند اما مرادعلی دلش آشوب بود . حتی خود مرادعلی هم باور نداشت که سلطان عالم قرار است در جوار روستای آنها اردو بزند . به گمانش سلطان به قصد بین النهرین و زیارت عتبات یک شبی در آنجا اتراق می کند و بعد می رود .

مردم روستا از دور مشغول تماشای ساز و برگ خیمه گاه سلطانی بودند و اکبار ده مشغول صحبت که چه پیشکشی برای سلطان ببرند . این شد که به رسم مهمان نوازی و عرض نوکری هر کدام هر چه داشتند در طبق گذاشتند و به سمت اردوی سلطان رهسپار شدند و با سلام و تهیت خودشان را به خدمت امیر تومان رساندند و هدایا را تقدیم ایشان کردند و مستدعی شدند که مراتب جان نثاری و بندگی مردم محمد آباد را به عرض حضور مشرف سلطان جهان برساند .

مرادعلی حتی به خواب هم نمی دید که یکروز اردوی سلطانی را به چشم ببیند و بتواند قدم در آن بگذارد چه برسد به اینکه بتواند بزرگان مملکتی را از نزدیک زیارت کند و در حضور سلطان جهان نشیمن نماید .

طی این یک ماه تفریح مردم  محمد آباد شده بود رصد کردن صبح و شب اردوی همایونی . بعد از سی روز هنوز با همان ولع و عجب روز اول دسته دسته جمع می شدند روی بام ها و پشت دریچه ها و چشم می دوختند به اردوی سلطان . شب ها تا دیر وقت روی پشت بام ها دور هم جمع می شدند و چشم می دوختند به اردوی سلطان و بوی کباب بریان را در هوا بو می کشیدند و آوازهای سربازها را گوش می کردند . و آرزوی اصلیشان این بود که سلطان را در اردو با چشم خودشان ببینند و بعدها برای فرزندانشان بگویند که سلطان را به چشم خود دیده اند .  ایلچی ها هم هر روز می آمدند و گشتی دور روستا می زدند . وقتی که ایلچی ها سرمی رسیدند زن ها و مردها خودشان را توی خانه ها مخفی می کردند و کدخدا که سواد حرف زدن با بزرگان را داشت می رفت و عرض ارادتی می کرد و بر می گشت .

ایلچی ها گاه گداری می آمدند و برای اردوی سلطانی  گوسفندی از روستا می خریدند و مرادعلی که  وجهه و مقامش از همه بالاتر بود و تعارفات بلد بود می گفت : هزار هزار از این زبان بسته ها فدای یک قدم سلطان و با این وجود وجه را می گرفت تا اینکه یکروز یکی از فراش باشی های مقرب که بعدها فهمید نامش صمصام خان است خود سوار بر اسب وارد روستا شد و بعد از کمی پرس و جو شخصا به در خانه او آمد و مرادعلی به پیشواز او رفته بود و صمصام خان سیاهه ای به مهر سلطان به دستش داده بود و گفته بود : مرادعلی امشب به حضور سلطان بیا و حالا مرادعلی ، کدخدای بی نام و نشان محمد آباد در حضور سلطان قدرقدرت جهان نشسته بود و سرش را پایین انداخته بود و اظهار جان نثاری می کرد .

سلطان چند دقیقه ای از آب و هوای خوش محمد آباد تعریف کرده بود و بعد هم گفته بود که در طهران وبا شایع شده است و به سبب تحول مزاج چند صباحی در محمد آباد اتراق کرده ایم و حالا که به لطف ایزدی بلا از پاتخت ما دور شده قصد رجعت داریم و چون آب و هوای این روستا به مذاقمان خوش آمده الطفات همایونی مان بر آن شده که اینجا امارتی ییلاقی بنا کنیم به قصد تفرج در تابستان و مرادعلی در تمام این مدت سر فرود آورده و زیر لب برای سلامتی سلطان دعا می خواند ولی هنوز هم نفهمیده بود که سلطان او را به چه منظور به حضور پذیرفته و بار داده است .

سرآخر سلطان رو کرده بود به مرادعلی و گفته بود : ما پنجشنبه رجعت می کنیم به طهران . میل داریم به سبب قرابتی که با ما دارید شما بانی این امارت باشید . با اهل و عیال همراه ما به طهران بیا مرادعلی و چند وقتی بمان تا مقدمات بنای امارت فراهم شود .

مراد علی آنقدر هیجان زده و متعجب بود که حتی همان موقع هم نفهمید منظور سلطان از قرابت چیست .  موقع خروج از خیمه سلطانی ، صمصام خان همان فراش باشی مقرب سلطان که صبح آنروز نامه را به او داده بود در گوشش گفت : خوشا به سعادتت مرادعلی .این افتخار نصیب هر کسی نمی شود .

مرادعلی مردی بود دنیا دیده ولی حتی وقتی سینه کش تپه ای را که اردوی همایونی در آن برپا بود پایین می آمد هنوز هضم نکرده بود و نفهمیده بود که منظور سلطان و صمصام خان چه بوده است . ماه کامل بود و مهتاب داشت روی روستا نور می پاشید . از دور صدای آواز مردان مست قشون سلطانی به گوش می رسید . مرادعلی کنار رودخانه نشست و آبی به صورتش زد و همانطور که داشت تلاش می کرد از این دیدار شبیه به خواب و رویا سر در بیاورد و ماجرا را برای خودش تحلیل کند در کسری از دقیقه به مکاشفه ای بزرگ رسید و تمام مجهولات قصه برایش عیان شدند .

یادش افتاد که آن مرد قد کوتاه و سبیلو با جبه همایونی که تا همین امروز نمی دانست خود سلطان صاحبقران ، ناصرالدین شاه قاجار است در تمام این یک ماه با دوربین بزرگش مشغول تماشای روستا بوده است . یادش افتاد که صمصام خان وقتی در را باز کرده بود از اهل و عیال و تعداد بچه هایش پرسیده بود و بعد که سخنان سلطان و جمله صمصام خان را که گفته بود این افتخار نصیب هرکسی نمی شود را کنار هم گذاشته کل داستان را فهمید .

محکم با کف دست بر پیشانیش کوبید و آه بلندی کشید و با حسرت گفت : دخترکم ! ماه پیشانی .

+ ادامه دارد ...