بیایید کمی نزدیکتر بنشینید

  مهمان این هفته ی هفتگ جناب آقای حامد توکلی هستند 

دو شب پیش آرش توی فیس.بو.ک به من گفت جمعه جای خالی هست برای نوشتن، می‌نویسی؟ خیلی خوشحال

 شدم. گفتم معلومه که می‌نویسم. آرش. همین آرش پیرزاده‌ی خودمان. که رفیق محسن باقرلوست. همین محسن باقرلوی خودمان که چند وقت پیش در یک پست صوتی قصه‌ی سیزده چهارده ساله‌ی تلاش برای خون دادنش را تعریف کرد و اتفاقا من همین دیروز صبح شنیدمش. به آرش گفتم ببین آقا باعث افتخاره که بنویسم براتون. گفت لطف داری و از این صحبت‌ها. آدرس وبلاگ را داد. راستش را بخواهید تا حالا اینجا نیامده بودم. ۷تگ را می‌گویم. نشانی اینترنتی را زدم و دیدم ای بابا کلی نوشته اینجا هست. کلی نوشته. از آرش هست. از محسن هست. محسن باقرلو.

می‌بینید که چطور بی‌دروپیکر شروع کردم. قرار همین بود. که بی‌دروپیکر و نامرتب بنویسم. قراری که با خودم گذاشته بودم. با خودم گفتم بهترین کار این است که آدم از دلش بنویسد. از دل خودش برای دل خودش. که در این موقعیت خاص شمایی که احتمالا این نوشته را می‌خوانید، حکم همان دل خودم را دارید برای من. قشنگی داستان همین است. اینجا -وبلاگ را می‌گویم- سرزمین آدم‌های تنهاتر است. آدم‌هایی که هنوز بخشی از وجودشان را توی پیگیری کردن جا گذاشته‌اند. پیگیری کردن برای اینکه ببینید بالاخره کِی کیوسک تلفن سکه‌ای سر کوچه خالی می‌شود. پیگیری کردن برای اینکه ببینند بالاخره کِی پستچی زنگ می‌زند و نامه‌ی طرف را می‌رساند. خوبی وبلاگ این است که در میانه‌ی راه شلوغ و خلوت گیر کرده. نه مثل فیس.بو.ک شلوغ است. نه مثل اتاق خالی من و تو خیلی خیلی خیلی خلوت. برای اینکه بتوانی بخوانی، باید بهایی بپردازی. باید نشانی اینترنتی طرف را بزنی توی آن نوار کذایی. مثل فیس.بو.ک نیست که صفحه را باز کنی و حرف و درددل تمام دنیا یکهو بریزد روی دامنت. انگار اینجا حال و هوایش بهتر است. احساس می‌کنم تویی که داری این خطوط را می‌خوانی، آمده‌ای به همین هدف. که این خطوط را بخوانی. همین دارد به من اعتماد به نفس می‌دهد. و وقتی شما به یک نویسنده‌ی درب و داغان مثل من اعتماد به نفس بدهید، من هم دور برمی‌دارم و هر چه دلم خواست می‌گویم. چه اشکالی دارد.

دارم طفره می‌روم. از گفتن حرف به‌دردبخور دارم طفره می‌روم. نمی‌توانم درست حرف بزنم. خودم هم حواسم هست که دارم فرار می‌کنم از حرف زدن. بیایید کمی نزدیکتر بنشینید. با شمام. آن عقب. صندلی‌ات را بردار بیا اینجا کنار من. هوا سرد است. بخاری را کشیدم کنار خودم. از خانه برایش شلنگ بلند آوردم و وصل کردم و گذاشتم این کنار. بیایید نزدیکتر. دور هم. خیلی نزدیکتر. و چهار پنج دقیقه به من گوش بدهید. به منی که قرار است جمعه‌شب کنار شما باشم. فقط جمعه‌شب. برنامه‌ی خانه‌ی ۷تگ اینجوری‌ست. زرنگ هم هستند این رفقای ما. تمام روزهای هفته را خودشان قرق کرده‌اند و عصر دلگیر جمعه را سپرده‌اند به منِ بیچاره. ولی خب، من که شکایتی ندارم. تازه خیلی هم خوشحال شدم. کمااینکه به خود آرش هم گفتم که باعث افتخارمه. که لابد آرش فکر کرد دارم الکی تعارف تکه پاره می‌کنم. ولی اشتباه فکر کرد. اصل ماجرا همین است. اصل ماجرا همین است که من دارم به شما می‌گویم. از تابستان سال ۱۳۹۰. دارم از تابستان سال ۱۳۹۰ حرف می‌زنم. از خودم که سرباز بودم. توی تهران. بچه‌ی تهران نیستم ولی سرباز تهران بودم. ممممم، تهران. شهر بزرگ. تهران بزرگ. درست مثل همان عبارتی که روی بدنه‌ی تمام ماشین‌های دولتی هست. پلیس تهران بزرگ. راهنمایی و رانندگی تهران بزرگ. فلانِ تهران بزرگ. بهمانِ تهران بزرک. سرباز تهران بزرگ. من. خودم. سرباز بودم. در پادگانی که شمال تهران بود. 

راستش را بخواهید من هیچوقت این شمال و جنوب و شرق و غرب تهران را یاد نگرفتم. یک حس غریزی به من می‌گفت هر جا ماشین‌های گرانتر دیدی بدان که آنجا شمال است. برای همین میگویم در پادگانی که شمال تهران بود. باید هر روز رأس ساعت هفت پادگان می‌بودم. خانه‌ام در نواب بود. کوچه‌ی سعدی در خیابان نواب. در انتهای کوچه و جایی که با یک پل هوایی عابر پیاده به نواب وصل می‌شد، یک پارک کوچک بود. از این فضاهای سبز دوزار که شهرداری مثل قارچ ریخته توی شهر. قارچی که هاگ‌هایش را می‌پراکند و همینجور هم زادوولد می‌کند. همین فضای سبزهایی که دوزار نشاط توی سبزی‌شان نیست. باید هر روز صبح از توی این پارک رد می‌شدم. هر روز ساعت شش و نیم صبح من با لباس سربازی از روی چمن‌های مختصر پارک رد می‌شدم و خودم را با قدم‌های تند به بی‌آر‌تی می‌رساندم و صبر می‌کردم تا اتوبوس بیاید. همیشه‌ی خدا هم بی‌پول بودم. بی‌پول به معنای واقعی. دست کردم توی جیبم. کارت مترو را پیدا کردم و چسباندم به دستگاه. اعتبار نداشت. به راننده گفتم آقا می‌تونم سوار شم؟ گفت اعتبار نداری، نه. ته دلم یک چیزی می‌گفت که حتما دارد شوخی می‌کند. ولی شوخی نمی‌کرد. دکمه‌ی در را بست و پمپ هیدرولیک حرکت کرد و من ماندم روی سکوی بی‌آرتی. دیدم که رفت.

نشستم منتظر. بیست دقیقه بعد اتوبوس بعدی آمد. به راننده گفتم آقا می‌تونم سوار شم؟ گفتم کارتم شارژ ندارد. کمی عشوه آمد و گفت سوار شو. سوار شدم. درست بیست دقیقه دیر رسیدم به پادگان. قرار بر این بود که حتی اگر پنج دقیقه بعد از هفت می‌رسیدیم، دفترچه‌های عبورمان را می‌گرفتند و می‌فرستادند به خدمات تا بعد از ساعت دو و وقتی که همه‌ی سربازها می‌روند خانه، تاخیرکرده‌ها بروند و تی و جارو و دستمال بگیرند و به عنوان تنبیه بیافتند به تمیز کردن پادگان. به سرباز دژبانی گفتم داداش جان بیخیال شو. گفتم نگیر دفترچه‌ی من رو. خندید و گفت برو بابا. گرفت. رفتم توی معاونت خودمان. به مامانم فکر می‌کردم. که قرار بود هواپیمایش ساعت دوی بعدازظهر بنشیند روی باند مهرآباد و من تمام برنامه‌هایم را بر این مبنا گذاشته بودم که در آن روز خاص می‌روم فرودگاه پیشواز مادرم تا بتوانم از حضور چند ساعته‌اش در تهران کمال استفاده را بکنم. قرار بود ظهر بیاید و شب برگردد مشهد. و فقط هم آمده بود که من را ببیند. ساعت دو شد. همه‌ی بچه‌ها رفتند خانه و من ایستادم جلوی درِ معاونت خدمات. به کادری‌ای که توی اتاق بود گفتم آقا من بچه‌ی تهران نیستم و مادرم دارد می‌آید که مرا ببیند. خندید و گفت آره جان عمه‌ت. بجای دفترچه بهم جارو و دستمال داد. گفتم حداقل بذار یه زنگ بهش بزنم بگم که پادگانم. گفت بیا بزن. گوشی تلفن را برداشتم و زنگ زدم و دیدم خاموش است. توی هواپیما بود. گفتم می‌شه نیمساعت دیگه بیام زنگ بزنم؟ گفت بیا. زدم بیرون از اتاق. شروع کردم به جارو زدن. نیمساعت بعد برگشتم و دیدم در اتاق بسته‌ست. هر چقدر در زدم کسی باز نکرد. در تمام پادگان یک عدد تلفن نتوانستم پیدا کنم. تا ساعت هفت و نیم شب جارو می‌زدم. و به مادرم فکر می‌کردم که آمده بود تهران که مرا ببیند و نمی‌دانستم الان کجا بود و در چه فکری.

ساعت هفت و نیم رفتم دم دژبانی. پرسید تمیز کردی؟ گفتم آره. پرسید راستی بچه کجا بودی؟ گفتم مشهد. گفت ای شمع‌دزد. خندید و دفترچه‌ام را داد و زدم بیرون از پادگان. از سر سئول تا پارک ملت را دویدم. رسیدم به دکه‌ی روزنامه‌فروشی و گفتم آقا می‌شه موبایلتو بدی من یه زنگ بزنم؟ گویا آنقدر استیصال از چهره‌ام می‌بارید که نتوانست نه بگوید. شماره‌ی مامان را گرفتم. برداشت. گفتم مامان حامدم، کجایی؟ داشت گریه می‌کرد. گفت کجا بودی. نگران شده بود. خیلی نگران شده بود. گفتم پادگان مامان، پادگان بودم، منو ببخش، کجایی مامان؟ گفت اومدم دم خونه‌ت نشستم تا الان توی همین پارک سر کوچه‌ت نشسته بودم منتظرت. گفتم داری برمی‌گردی؟ گفت آره پسرم ساعت ده پرواز دارم. گفت برات غذا خریدم دادم به همسایه‌ت که نگهداره برات. گریه‌ام گرفته بود. گفتم مامان منو ببخش، منو ببخش که توی کارت متروم اعتبار نداشتم. گفت چی می‌گی پسرم منظورت چیه کارت مترو چیه؟ گریه می‌کردم. گفت گریه نکن حامد. نمی‌توانستم. صاحب دکه منتظر موبایلش بود. گفتم مامان منو ببخش، برگشتی مشهد برو حرم بگو که امام رضا وساطت منو بکنه که منو ببخشی، خداحافظ. 

موبایل را دادم به صاحبش. نگاه کردم به ساعت. هشت بود. پول نداشتم. هیچی. پیاده رفتم تا خانه. حدود دوازده شب رسیدم. خسته بودم. خیلی خسته. زنگ همسایه را زدم و دو تا پلاستیک پر تحویل گرفتم. یکی پر از غذاهایی که مامان همانجا خریده بود. یکی پر از مربا و ترشی و حلوا و شکلات و کیک که از مشهد آورده بود. توی پلاستیک دوم یک پاکت بود با مقداری پول تویش. پاکت بوی مامان را می‌داد. خوابیدم. و ساعت شش صبح بیدار شدم. دوباره رفتم تا ایستگاه بی‌آرتی. ایستادم. منتظر. اولین اتوبوس آمد. راننده را دیدم. خودش بود. در اتوبوس جلوی پایم باز شد. نگاه کرد و دید تکان نمی‌خورم. گفت سوار نمی‌شی؟ گفتم نه. رفت. با اتوبوس بعدی رفتم پادگان. دوباره بیست دقیقه دیر رسیدم. دوباه دفترچه‌ام را گرفتند. دوباره تا شب ماندم توی پادگان برای خدمات و نظافت.

همان راننده اتوبوس را هر روز می‌دیدم. من تا یکی دو هفته هر روز با تاخیر می‌رسیدم به پادگان. فقط برای اینکه سوار اتوبوس او نشوم. تا یکی دو هفته هر روز پنج شش ساعت توی پادگان بعد از ساعت کاری جارو می‌زدم و تی می‌کشیدم و با دستمال در و پنجره‌ها را برق می‌انداختم. یکی روز صبح دیدم که دیگر خبری از آن راننده‌ی خاص نیست. به‌حای او کس دیگری پشت فرمان نشسته بود. سوار شدم و ایستادم پشت میله. گفتم آقا یه راننده‌ی دیگه هر روز همین ساعت اینجا بود، کجاست؟ گفت من شنیدم که دیشب تصادف کرد. گفتم ئه خدا بد نده، چی شد؟ گفت شنیدم بچه‌ها گفتن جابه‌جا مُرد. سر تکان دادم. تعجب کردم. فقط تعجب کردم. ناراحت شدم. اما نه از این خبر. از این ناراحت شدم که چرا از شنیدن خبر مرگش ناراحت نشدم.

بگذریم.

همین اخیرا تهران بودم. رفته بودم پایتخت برای یکی دو تا کار نسبتا مهم. محسن را برای اولین بار دیدم. محسن باقرلو. که رفیقش هم آمده بود. آرش. همین آرش پیرزاده‌ی خودمان. نشستیم توی یک کافه حوالی خیابان انقلاب. من و محسن و بی‌تا و شراگیم و رعنا و فریبرز و آرش. همه‌شان را اولین بار بود که می‌دیدم. دو سه ساعت گپ زدیم. گفتیم. خندیدیم. خوردیم. من لیموناد و چای. کلی هم سیگار کشیدیم. کلی حرف زدیم. موقع رفتن، وقتی که یارو کاغذ حساب کتاب را آورد. من پرسیدم خب، سهم من چقدر شد؟ و محسن گفت تو حرف نزن، هر وقت من اومدم مشهد تو دست به جیب شو. و من لبخند زدم و گفتم دمت گرم. راستش را بخواهید دوست داشتم چیز دیگری بگویم. دوست داشتم لبخند بزنم و بگویم که آقا محسن، آقا محسن باقرلو، توی این تهران لجن‌گرفته، کم پیش میاد که من احساس غریبی نکنم، کم پیش میاد که از غربت توی دلم آسمون خودشو به زمین ندوزه، اما الان خوب بودم، با شماها، پیش رفیقام، دمت گرم که نذاشتی غریبی کنم. می‌خواستم بگم تو بیا مشهد تا نذارم هیچ راننده اتوبوسی بخاطر بی‌پولی جلوی سوار شدنتو بگیره. می‌خواستم بگم زندگی همینه. می‌خواستم بگم به‌خدا زندگی همین رفاقته. همین که من جایی بشینم که توش حالم خوب باشه.

همین.

شرمنده‌‌ام که پرحرفی کردم.

دم شما هم گرم آقا آرش.

مخلصم. پنجشنبه، چهاردهم اسفند ۹۳