راز روزهای آخر اسفند

روزهای آخر اسفند خاصیت اُسمُزی دارند. کلی حس و حال و یاد و خاطره را از رقّت روزهای رفته ی یک سال، از خلال هفته ها و ماه های سپری شده، از پشت سر ِ آدم ها جمع می کنند و زورچپان می کنند بین غلظت ِ شلوغی های آخر سال. بین ترافیک ِ دغدغه و اضطراب ِ نو شدن. نتیجه اش می شود این که درونیات آدمیزاد این سه چهار پنج روز ِ آخر سال می شود معجون ِ عجیبی از احساس. از حسرت ِ روزهای عمر که رفت و باری که ماند بر زمین، از امید به روزهای پیش رو، از وسوسه ی تجربه های جدید، از اضطراب ِ قدم گذاشتن در راه های نرفته، از بدگمانی به دست ِ روزگار و حتی از رنگارنگ ِ قالی های خیس که روی بام ها پرچم ِ آمدن بهار می شوند، در اهتزااااز...

سی و دو سال گذشت تا راز روزهای آخر ِ اسفند دستگیرم شود. روزهایی که خاصیت اسمزی دارند. اعتراف می کنم باید همان خط اول می گفتم که اگر اسمزی نشنیده اید تا به حال، یا نمی دانید و بلد نیستید! بی خیال این چند خط شوید و برسید به حال ِ بلبشوی دلتان این دم دمای آخر ِ سال

 + 94 پیش پیش مبارک