آخرین دوشنبه ی 93

خیلی ها می گن عید ماله پولداراس .... منم یه مدت همین فکر رو می کردم...شاید وقتی کوچیک بودم.... شاید وقتی حساب کتاب جیبم با اتیکت اجناس توی مغازه ها خیلی توفیر داشت .... وقتی ویترین مغازه ها دورتر بودن.... نمی دونم شاید وقتی عقلم همون قدر می رسیده که عید رو اون شکلی نیگاه می کردم .... ولی خب روزگار می چرخه و حس و فکر آدم با هر چرخشش هزار بار عوض می شه ..... حالا می دونم چی از مسافرت های لوکس و ریخت و پاش های آنچنانی واسه عید بهتره... سلامتی و دل خوش!  .... و صد البته سلامتی خیلی بیشتر ... دل کلا کارش بهونه گرفتنه... همیشه یه مرگش هست... نباید خیلی زیاد محلش داد ولی باز خوبه که در کنار سلامتی دل آدم  هم خوش باشه .... نمی خوام شعار بدم ( کلا از به کار بردن این جمله در یک نوشته به اشد وضع متنفرم چون فکر می کنم اگه یکی نمی خواد شعار بده باید از خود متنش مشخص باشه که شعاری نیست و لازم به گفتن نیست ولی این قضیه ی شکرگزار و قدردان سلامتی بودن یه کم کلیشه شده و ناخواسته شبیه شعار می شه ! ) بگذریم .... داشتم می گفتم...

حالا با داشتن سی سال عمر و یکی و نصفی بچه فکر می کنم عید فقط ماله پولدار ها نیست .... ماله هرکسیه که تنش سلامت باشه و یه هفت سین پهن کنه گوشه ی خونه اش، بشینه کنارش و کانال هارو بالا پایین کنه واسه لحظه ی تحویل سال ... اونایی که دوستشون داره دور و برش باشن و وقتی سال نو شد بپرن بغلش !  عید ماله کسیه که روز اول سال جلوی در خونه ی مامان و باباش پارک کنه و با جیغ و هوار بره تو و بگه عیدی منو بدین .... یه سماور اونجا غل غل کنه منتظر باشه تا یکی یکی بقیه ی خانواده هم برسن یه چایی و شیرینی دور هم بخورن.... این دوخط آخر ماله همون مقوله ی دل خوش بود که گفتم تحت هر شرایطی یه بهونه ای واسه ساز ناسازگاری زدن پیدا می کنه ....

چه خوب که روز من توی هفتگ دوشنبه است .... چه خوب که من پنج شنبه نیستم .... وگرنه آخرین نوشته ی امسالم توی اینجا می شد همون قصه ی تکراری آخرین پنج شنبه های سال.... قصه ی دلتنگی و دیس حلوا و گلایل ... و چقدر خوشبخت و مایه دارن تمام اونایی که این پنج شنبه قرار نیست به یک سنگ نوشته بگن : عیدت مبارک ! ....

نمی خواستم ناراحت کننده بنویسم ( اینقدر از به کار بردن این جمله توی نوشته بدم می یاد ...خب نمی خواستی بنویسی غلط کردی نوشتی ) .... حالا مهم این است که من پنج شنبه نمی نویسم .... پنج شنبه پیرزاده از تراوشات مهم ذهنی اش می نویسد و آخرش هم می پرسد: شما شیرینی عید از این ریزا دوست دارید یا از این گنده ها ؟ بعد اگر نظر بدهی و بگویی از این ریزا یه جوری جوابت را می دهد که انگار خون کرده ای و اگر بگویی از اون درشتا باز هم یه جوری جواب کامنتت را می دهد که فکر کنی چقدر احمقی که گفتی از این درشتا .... ایشالا سال جدید این فیلسوف هفتگ هم شفا پیدا کند. بگو آمین.

برای همه دوستانی که هفتگ را می خوانند ( چه با کامنت چه بی کامنت ) آرزوی سالی خوب و پر از آرامش می کنم...  مواظب خودتون باشد.