استاااااد

دیشب یک زوج مهمانمان بودند. هر دو شاغل... هر دو پرکار....  نشسته بودیم و حرف می زدیم از پول و آینده و  این چیزها ... بانوی میهمان که حین سرکار رفتنش درس هم می خواند که یک لیسانس دیگر بگیرد گفت استادی دارد توی دانشکده که به شدت مریدش شده... یک مرد چهل و چند ساله که روش های جدید و خلاقانه دارد برای تدریس .... یکبار سرکلاس شروع کرده به نصیحت که زن ها تا سی و چند سالگی و مردها تا چهل سالگی باید بدوند دنبال پول و از هر راه سخت و پر فراز و نشیبی که بگی بدست بیارنش .... بعد که به سن مذکور رسیدند با سرمایه گذاری و این حرفا کرکره سرکار رفتن را بکشند پایین و برای از اون به بعد بروند واسه خودشون عشق و حال و تفریح و کنار خانواده بودن و این قسم لذت ها تا بمیرند .... اگر هم حوصله شان از بیکاری سر رفت یک کار فان دست و پا کنند که دوست دارند مثل همین یکی دو بار در هفته تدریس کردن دلی یا پرورش گل و گیاه عشقی و این قبیل شغل ها .... ایده ی جالبی بود خدایی ولی خب ما یه کم فقط یه کم دیر از این ایده باخبر شدیم مگر اینکه یه ده سالی عدد سنی که جناب استاد فرموده اند را ببریم بالا که باز هم خودش نعمتی است... این از ما...  قصدم این بود از نظر همون زوج مذکور مسئله رو براتون بگم....

زن با استادش موافق بود و با لحنی خواهشناک از همسرش می خواست این ایده را روی زندگی شان پیاده کنند و یک کلام به شوهرش می گفت از چهل سالگی دیگر سرکار نرود و از زندگی لذت ببرند تا اندک جوانی ای هست .... مدام گلایه می کرد که همسرش زیادی خودش را خسته می کند و از پا در می آورد و هیچ وقتی برای تفریح خودش در نظر نمی گیرد جز کار و کار...من حین چایی ریختن داشتم املاک و مستغلات میهمانان را توی ذهنم حساب و کتاب می کردم و می گفتم خدایا این رفیق ما چه دل خوشی دارد ... حالا یک آپارتمان صد و بیست متری داری اوکی.... و یک ماشین رو به راه که اون هم اوکی ولی خب خرج زندگی و بچه بزرگ کردن از کجا قرار است برسد که این قدر محکم روی حرف استادتون وایستادی.... خواستم از همون آشپزخانه سینی به دست داد بزنم که آهای رفیق اصلا حواست به سن شوهرت هست که فقط سه سال دارد تا چهل؟؟ که یکهو به گوشم خورد بحث رسیده به اینجا که همین حالا چقدر پس انداز دارند و چه جاهایی سرمایه خوابانده اند و اینها که کلا با شنیدن جواب هاشون سوالم را قورت دادم و همان طور که فکم به سینی چسبیده بود چای را جلوی مرد میهمان گذاشتم و گفتم من اگر جای تو بودم اصلا از فردا سرکار نمی رفتم .... ایشون هم فرمودند که اصلا روز بدون کار رو نمی تونن تصور کنن و جمعه ها کلافه اند چون سرکار نمی رند و این حرفا .... از این آدم ها باید تندیس طلایی ساخت و گذاشت وسط شهر به خدا ....

و در آخر باز هم نظری می افکنیم به فرازی دیگر از حرف های استاد دل گنده و خوشبخت: ایشون فرموده اند که روز تولد چهل سالگیشون که هی در حال پاسخ دادن به تماس و مسیج های تبریک تولدشون بودن یکهو!! غمی عظیم وجودشون رو فرا می گیره که ای وای چهل سالم شد ها .... و بعد یکهوو تر چمدان می بندند و می روند یک سفر اروپایی و با خودشون می گن حداقل کاری کنم که پنجاه سالگی حسرت الان رو نخورم .... از این آدم ها هم باید تندیس ساخت به خدا .... دور تا دور شهر گذاشت تا مردم بروند و باهاشون عکس سلفی بگیرند.... اصلا خرج ساخت تندیس هم با من... ما که نه کار داریم نه پول داریم و نه تصمیم برای تغییر لایف استایل .... واللا...