Hapless Nymph

می دونی چیه آباجی؟

واسه خوندن بخت آدما که حکمن نباس پیشونی خوندن و رمل انداختن بلد باشی و فال قهوه بدونی که! هوشت باشه و دو دو تا چهار تا که سرت بشه حلّه. مثلن تو فقره ی شما، واسه فهمیدن این که کله ی شانست کلهم کچله و سفره ی بختت بحر ارومیه، همون یه کف دست نشون ِ سبز خاکستریه ماسیده پشت مقنعه ات کفایت می کرد. آره همون که از رنگش تابلو بود شاهکار یکی از کفتر چاهیای لامکان و آشغال خور حوالی ِ مسجد شاه و بازار بزرگه.

البت گناه شما نیستا. ما ملت، از بییییخ، ریز و درشت، زیاده اهل سنجیدن افعال و حرکاتمون نیستیم. سه سوت تصمیم می گیریم و جیک ثانیه استارت می زنیم و عاقبتش رو هم خدا کِریمه. می سپاریمش دست بخت و اقبال، که صد البت شما نداری!

اصش تقصیر شمام نیستا. تقصیر این واگنای چینیه که چشمیه دراش تنگ و کوره عین چشم سازنده هاش. حکمن تنگ و کوره که شما رو ندید دیگه. که ندید و زود بسته شد پیش پای شما. شایدم تقصیر اون دیلاق کج سلیقه س که پای در واگن فرصت سوزی کرد و جا خالی داد تا شما ساندویچ بشی لای در.

گفتن نداره ها اما خودمونیم، یه چی شبیه همین شیرجه ای که شما زدی به نیت دخول به واگن، عابدزاده تو اوج آمادگیش زد و دنده هاش یکی در میون ترک ورداشت. تعجبم که شما هنوز نفست بالا میاد.

می دونی چیه آباجی؟!
فکری ام اگه به قاعده ی یه سر سوزن از هدف گیری و علم محاسبات اون کبوتری که فرق سر مبارکت رو نشونه گرفت و مقنعه ات رو نشون کرد، تو کلهم ِ هیکل شما بود حالا این ریختی، جگر سوز، کف واگن انار دونه نمی کردی از درد کمر و شکم و اون طرفا.
حالام بلند شو. والا خوبیت نداره اینطوری عاجز پهن شدی کف واگن. ریش شد دلمون به خدا. اصش پاشو بشین سر جای ما بلکم حالت جا بیاد...