قدیم تر ها که پیکان سلطان و حاکم بلا منازع جاده هابود من یک قاعده ی کلی را کشف کرده بودم که بی برو برگرد در مورد همه ی پیکان سوارها صدق می کرد،از هرکس می پرسیدی که ماشینت چطوره ؟ بی مکث و فکر می گفت عالیه ،حرف نداره،عروسکه ، تمام ایران رو باهاش گشتم،منو تو جاده نگذاشته و...... به نظر شمااگر این سوال را الان از دوستانمون  در مورد موبایل بپرسیم چه جوابی می گیریم؟بد نیست، هی،دوربینش ضعیفه،باطریش خوب نیست، کوچیکه، قدیمیه و ........

پدر و مادر من هر دو گوشی هاشون قدیمی و گوشت کوبی و نسل اولی هست،هفته ی پیش که به مادرم یاد دادم چراغ قوه ی موبایلش را روشن کند ذوق کرده بود و خوشحال بود .برای پدر هم کاری کردم که با گرفتن مثلن عدد ٤ شماره ی من که چهارمین فرزندشم گرفته شود و کلی کیف کرده بود با این امکان موبایلش......

ماجرا این است که پیکان باید راه می رفت و توقع و انتظار همه همین بود کاری نداشتیم که اتاقش سرطان بود و سرو صدا داشت و کولر و کروز و سانروف و گرمکن صندلی نداشت و صدتا هم بیشتر نمی رفت،راه می رفت و ما هم همین را می خواستیم،پس راضی بودیم.ماجرا این است که پدر و مادر من تلفن می خواهند برای زنگ زدن به فرزندانشان ،بنابر این از موبایلشان راضی اند.از زندگی شان هم راضی اند...

انگار تا همین چند سال قبل فلسفه ی همه چیز ساده تر بود و انتظارات معقول تر و ساده تر،این بود که میزان رضایت هم بیشتر بود.من فکر می کنم میزان رضایت ما،از ماشینمان از موبایلمان و از رابطه هایمان بستگی دارد به انتظارات و توقعاتمان در روزهای ابتدایی ،در روزهای انتخاب ،روزهای شروع رابطه، روزهای شروع دوستی ،قدم زدنها،کافی شاپ گردی ها،پارک رفتن ها،خیال بافی ها،ذوق کردن ها،شعر خواندنها،نامه نوشتن ها،دوست داشتن ها،دوست داشته شدنها،شادی ها،سرخوشی ها،مستی ها،بدمستی ها.