شما که نگاهت پرنده داره...

می دونی چیه خاتون؟!
قولی ِ اون خره تو شهر قصه: " تقصیر ما که نبود، هر چی بود زیر سر ِ چشم تو بود"

راستیتش ما روی پشت بومای این محل قد کشیدیم و شدیم این قدی. از این پشت بوم به اون پشت بوم! یه روز دنبال شازده قرمزیه خودمون، یه روزم به طمع ِ طوقی ِ وامونده ی خال ِ آسمون. حالا بعد ِ یه عمر جاهلیت و بیست و خرده ای سال که متصل، صبح علی الطلوع، چشمامون رو کف پشت بوم پای ِ گنجه ی کفترا باز کردیم و شب صدای قور قورشون شد لالایی ِ توی گوشمون و باز کف ِ همون پشت بوم سرمون رو زمین گذاشتیم. بعد ِ کلی تابستون که واسه جلد کردن جوجه هایی که تازه پرشون تیز زده بود زیر آفتاب ِ تموز، هی دونه پاشیدیم و هی پوست انداختیم و هی ریز ریز مشکی تر شدیم جخ همین چند وقت پیش نشستیم و با خودمون شیش و بش کردیم که: "بسه دیگه پسر! دل بکن از آسمون و دلبری کردن این لعبتا. تا باطل نشدی دست وردار" خلاصه که یه روز کفترا رو کردم تو گونی و بردم شابدولعظیم سپردم دست آقا، بعد نشستم پای گنجه ی خالی و زار زدم تا عاقبت کندم دله رو از آسمون، اومدم روی زمین، مثل شوما، نزدیک شوما. اما از شما چه پنهون دیگه حساب اینجاش رو نکرده بودم که این ریختی زمین گیر بشه دل ِ لا مروتم، بی حساب و کتاب...

مخلص کلوم، امروز اومدم که بگم: نازنین، می دونستم که نگات پرنده داره، هزار هزار، اما حالیم نبود این همه پرنده ای که از کبوتر خون ِ چشمای شما پر می گیرن، نا غافل جلد ِ کبوتر خونه ی سینه ی ما می شن! تا اومدم بجنبم و خودمو جمع و جور کنم، قُرق کردن دل ِ بی صاحب رو، به خدااااا. خواستم بگم ما که پشت بند ِ همون نگاه اول، خواب و خوراک بهمون حروم شد پنداری، از غذا رفتیم کل یووووم! اما عشقی، اقل کم فکر آب و دونه ی این زبون بسته ها باش، روا ندار که تلف بشن این طفلکیا. آه ِ کبوتر گیراست تصدقت بشم، از ما گفتن...