نگار

سوم دبیرستان بودیم... یک دوست جون جونی داشتیم که قد موهای سیاهش به پایین کمرش می رسید و چشم های درشت و قشنگی داشت... با یکی از پسر های محلشان دوست شد... پسرک یک جوری بود.... استایلش مثل قهرمان های فیلم های ایرانی قدیم بود... یک جور رو مخی راه می رفت و حرف می زد و به شدت از خود متشکر بود... این جناب داش آکل صفر تا صد مخ نگار را زد...  اولش شوخی و بچه بازی بود ولی از یک وقتی دیدیم دیگر نمی شود با داش آکل شوخی کرد چون نگار اخم هایش می رود توی هم... یک تیریپی داشتند که آن روزها که برای هم توی یک دفتر می نوشتند. نوشته های داش آکل را نگار سر کلاس و زیر میز می خواند و نوشته های نگار را داش آکل توی برجک نگهبانی حین خدمت... نوشته های نگار که چه عرض کنم نوشته های من!  دفتر که می رسید دست نگار سریع قیافه اش یک جوری استرسی می شد و باز چه کنم چه کنم ها و آخه من چی بنویسم هایش شروع می شد و من قبول کردم به جایش نوشتن را ... هر چند فکر نمی کردم که یک پروسه طولانی باشد... به گمانم به یکی دوبار و نهایت ده بار ختم می شد ولی زهی خیال باطل که تمام سال تحصیلی و تمام تابستان و یک عالمه وقت بعد تر من هنوز داشتم برای داش آکل نامه می نوشتم تا بالاخره سربازی کوفتی اش تمام شد ... یادم هست که دستخط اش خوب بود از این خط های روون و درشت، نگارش نوشته هایش هم خوب بود ولی بدترین قسمت نوشته هایش زورگویی و امر و نهی هایش بود.... خودم را وقت پاسخ دادن می گذاشتم جای نگار با همان چشم های درشت و معصوم و عاشق وگرنه اگر قرار بود من جواب آن همه هارت و پورت و حق داری و حق نداری را از زبان خودم بدهم حتما با پررنگ ترین خودکارم می نوشتم: خفه!  البته ناگفته نماند من فقط دفتر را می خواندم تا بدانم چی جواب بدهم وگرنه صاف توی دفتر نمی نوشتم ...  توی برگه می نوشتم و نگار با دست خط خودش پاک نویس می کرد...

الان که یادم می افتد خنده ام می گیرد ... از سوتی هایی که چند بار نگار داده بود چون خوب یادش نبود نوشته ها رو ... از تعریف هایی که داش آکل از نوشته های نگار می کرد ... از دفعاتی که توی نوشته هایش اصرار داشت کسی جز نگار نوشته هایش را نخواند .... نمی دانم شاید کار درستی هم نبود ولی خب من آن روزها هیچ آینده خاصی برای آن رابطه نمی دیدم... ولی گویا خودشان می دیدند ... سوم رو تموم کردم و رفتم پیش دانشگاهی.... پیش رو تموم کردم و شروع کردم واسه کنکور خوندن.... دانشگاه قبول شدم و شدم دانشجو ولی نگار همان جا توی سوم جا ماند.... من پشت همان نیمکت ها نگار را جا گذاشتم با همان پسرک یک جوری...

به خاطر مجموع واحد های افتاده اش نتوانست حتی دیپلم اش را بگیرد ... و همان وقت بود که داش اکل از سربازی برگشت با جیب خالی و اخلاقی گند و یک عالمه صفات منفی دیگر به خواستگاری اش آمد... مثل داستان های فهیمه رحیمی.... نگار بعد از ازدواج گم شد.... غیب شد.... نه کسی آدرس خانه اش را داشت نه شماره... هیچی ... گاهی بچه ها به منزل مادرش زنگ می زدند ولی دست به سر می شدند.... دیشب حین چت های آخر شب وایبری با رفقای دبیرستانی یکی گفت : نگار جدا شده....

از دیشب قیافه ی نگار جلوی چشمامه... هی تلاش می کنم توی تصوراتم دوازده سیزده سال بکشم روی قیافه آن روزهایش و حالایش را حدس بزنم... رنگ موهایش را تغییر می دهم .. یه کم شکسته اش می کنم ولی نه ... هیچ کدام به دلم نمی نشیند ... باید خودش را ببینم.... باید بهش بگم دختر ما اشتباه بچه گانه ای کردیم .... تو باید خودت جواب آن بکن نکن ها و غرغرها رو می نوشتی... تو باید خودت برای جواب دادن به نگاه از بالا پایین اش به ذهنت فشار می آوردی شاید یک جور دیگری می شد همه چیز.... تقصیر من هم هست البته.... یکبار اگر یک خفه ی بزرگ روی جلد دفتر با دست خط خودم نوشته بودم، حتما آن کوه غرور و مجسمه ی اعتماد به نفس حسابی به تریج قبایش برمی خورد و رابطه شان به هم می خورد.... شاید اگر یک جوری می فهمید که من وسط خط به خط حرف هایش چهارزانو نشسته بودم الان همه چیز فرق می کرد.... ولی خب تمام اینها فقط اگر و ای کاش هایی بی فایده اس و دییگر هیچ !