نی

روزهای زوج با پدرم می رم فیزیوتراپی،  امروز  فیزیوتراپی "بلع " داشت ...  

دکتر یه لیوان نصفه آب اورده بود و به پدرم می گفت سعی کنه با نی آب بخوره ... 

بنده خدا پدرم هر چقدر تلاش می کرد نمی تونست ، آب تا نصفه بالا می اومد و درست تا دم اونجا که "نی " کج میشه ، بعد بر  می گشت سر جاش ... 

دکتر می گفت ربط به نفس کشیدنش داره و باید تلاش کنه تا بتونه ،   هی انجام داد هی نشد دکتر کمی محکم گفت "  تلاش کن آقای پیرزاده " و گیر داد که باید حتما موفق بشی و پدرم خیلی تلاش کرد و خلاصه یه بار آب رفت بالا  ،که هم من و آقای دکتر باهم گفتیم " آباریکلا "........پدرم وقتی صدامو  شنید آروم  سرشو اورد بتلا و نگاهم کرد .... خوشحال نبود ،  ناراحتم نبود ... فقط یه 5 ثانیه تو چشمام نگاه کرد و بعد دکتر با دستورات بعدیش این ارتباط قطع کرد 

ناخدا گاه یاد اون روزی افتادم  که با مهناز نشسته بودیم وتلاش کردن هانا رو میدیدیم برای اینکه بتونه با نی نوشابه بخوره ،....... اون روز درست مثل امروز چند بار نی تا نصفه پر شد و برگشت و خلاصه موفق شد  دقیقا همین جمله رو به ها نا گفتم " آباریکلا " 

تقابل این دو تا موضوع واسه من خیلی تلخه همیشه ،   

ولی امروز به این فکر کردم تو پس نگاه پدر من چی نهفته بود ...

پدر من با هانا خیلی فرق میکنه ،  شاید واسه اون این اتفاقات تلخ تره 

موقع برگشت توو ماشین بهم گفت سری بعدی با مامانت میام  تو برو به کارات برس